13/12/11
ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ: «ΠΑΓΩΣΕ Η ΤΣΙΜΙΝΙΕΡΑ..»
Η καθημερινότητα στη Χαλυβουργία Ελλάδας μέχρι πριν λίγο καιρό περιοριζόταν σε παλιοσίδερα, μηχανές, εργασία 24ωρης βάσης και δεκάδες εργατικά ατυχήματα. Όχι πια όμως! Εδώ και 42 ημέρες κανείς εργάτης δεν είναι στο πόστο του. Όλοι είναι συγκεντρωμένοι στον προαύλιο χώρο του εργοστασίου, κάτω από ένα πανό που γράφει «εδώ, εδώ και πάλι εδώ / εμείς δε ζούμε με 500 ευρώ». Περιφρουρούν την απεργία τους που ξεκίνησε στις 31 Οκτωβρίου, όταν η ιδιοκτησία προχώρησε σε μαζικές απολύσεις 34 συναδέλφων τους, χωρίς ειδοποίηση, χωρίς αιτιολογία, με τη συνδρομή δικαστικού επιμελητή που ανέλαβε το έργο της θυροκόλλησης. Έτσι κι αυτοί αποφάσισαν ότι είτε θα επιστρέψουν όλοι μαζί στις δουλειές τους, είτε θα στολίσουν χριστουγεννιάτικο δέντρο στις πύλες της χαλυβουργίας..
Η τρομοκρατία ξεκίνησε λίγες μέρες νωρίτερα.. Στις 12 Οκτωβρίου η ιδιοκτησία κάλεσε το επιχειρησιακό σωματείο και ζήτησε τη μετατροπή των συμβάσεων από πλήρους απασχόλησης σε μερικής, μειώσεις αποδοχών έως και 40% ειδάλλως θα ακολουθούσαν απολύσεις 180 εργαζομένων. Με ομόφωνες αποφάσεις στις γενικές συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να αντισταθούν στην ασυδοσία της εργοδοσίας, η απάντηση της οποίας ήταν άμεση με 34 απολύσεις. Η επόμενη μέρα βρίσκει τους χαλυβουργούς όχι στα μηχανήματα αλλά στις πύλες του εργοστασίου να συμπαραστέκονται στους συναδέλφους τους και να διεκδικούν τα αυτονόητα.
Σ’ αυτές τις πύλες λοιπόν δεν παίζεται μόνο το εισόδημα των χαλυβουργών αλλά κάτι πολύ παραπάνω. Συμβολοποιείται η αγωνία ολόκληρου του εργατικού κινήματος που σ’ αυτό τον παρατεταμένο πόλεμο στέκει αμήχανο και φοβισμένο και μια νίκη θα αναζωπύρωνε την αυτοπεποίθηση του. Θα μετέτρεπε την ανατροπή από αυταπάτη σε ανοιχτή δυνατότητα για το μέλλον. Ωστόσο, η απεργία αυτή αποσιωπείται σκοπίμως . Δε χωράει στα δελτία των 8. Χωράει όμως στις ψυχές των εργαζομένων και της νεολαίας που δίνουν στη λέξη αλληλεγγύη ξανά περιεχόμενο και σημασία. Η αποθήκη του σωματείου έχει γεμίσει με τρόφιμα, είδη ρουχισμού ακόμα και παιδικά παιχνίδια. Καθημερινά μαζεύονται κάτοικοι της γειτονιάς, μαθητές, φοιτητές, σωματεία, δίκτυα ανέργων για να στηρίξουν την προσπάθεια των απεργών και να ενθαρρύνουν τον αγώνα τους.
Η απεργία των χαλυβουργών είναι μια δυνατή σπίθα που μαζί με το υπόλοιπο κομμάτι του κινήματος, μπορεί να προκαλέσει την πυρκαγιά της ανατροπής. Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν ότι το μοναδικό που έχουν είναι η εργατική τους δύναμη και η αξιοπρέπεια τους. Και δεν την παζαρεύουν. Ξέρουν ότι χωρίς αυτούς … γρανάζι δε γυρνά.
«Μην τους φοβάστε, είναι ανίσχυροι όταν οι εργάτες πάρουν απόφαση για αγώνα!
Η νίκη των χαλυβουργών, νίκη όλων των εργατών!»
«Πέρασε ένας μήνας
οι μηχανές σκουριάζουν
και τα παιδιά κρυώνουν και πεινάνε
στους δρόμους της Αθήνας
φέιγ βολάν μοιράζουν
εργάτες κι υποστήριξη ζητάνε..»
