Μετά τα συμβούλια διοίκησης, την κερκόπορτα για να εφαρμοστεί κατά γράμμα ο νόμος 4009 της Διαμαντοπούλου, ένα άλλο σκηνικό έρχεται να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την φοιτητική κοινότητα που συνοψίζεται στη λέξη “εξωτερική αξιολόγηση”.
Η εξωτερική αξιολόγηση ήταν μια από τις εκφάνσεις του νόμου Γιαννάκου, ο οποίος είχε τυπικά εφαρμοστεί πέρυσι σε τμήματα οπως το ΔΕΤ. Η αξιολόγηση σε συνδυασμό με το νόμο Διαμαντοπούλου μπορεί να έχει πολλαπλές εφαρμογές ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα να γίνουν τα πανεπιστήμια κέντρα επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Εν ολίγοις, μια επιτροπή από έλληνες ακαδημαϊκούς, οι οποίοι θα προέρχονται από πανεπιστήμια του εξωτερικού κυριώς, θα αξιολογεί το εκπαιδευτικό έργο αλλά και την κατανομή των πόρων ανά τμήμα σύμφωνα με το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης και όχι με ακαδημαϊκά κριτήρια. Η υποχρηματοδότηση μαζί με την αξιολόγηση μαθημάτων βάση κριτηρίων κόστους-οφέλους θα οδηγήσουν σίγουρα σε λογικές περιορισμού και υποβάθμισης μαθημάτων που έχουν χαμηλούς μέσους όρους και θεωρούνται μεγάλης δυσκολίας από την πλειονότητα των φοιτητών.
Το πρόβλημα έγκειται στο ότι τα κριτήρια με τα οποία θα αξιολογείται το μάθημα είναι άγνωστα και είναι προφανές ακόμα και στον πιο καλοπροαίρετο φοιτητή ότι θα είναι αδιαφανή όπως και όλο το σύστημα που έχτισαν κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και θα ακολουθούν το σκληρό μοτίβο των αγορών. Με απλά λόγια αν ένα μάθημα δεν έχει μεγάλη ζήτηση τότε θα υποχρηματοδοτείται και θα περιορίζεται.
Κατά συνέπεια οι καθηγητές θα αναγκαστούν από τις συνθήκες να υποβαθμίσουν την ποιότητα του εκπαιδευτικού τους έργου, εκφυλίζοντας την εκπαιδευτική διαδικασία και βάζοντας εύκολα θέματα στις εξετάσεις, προκειμένου να προσελκύσουν φοιτητές στα αμφιθέατρα τους.
Επιπρόσθετα αν η επιτροπή εξωτερικής αξιολόγησης κρίνει πως το μάθημα δεν πληρεί τις προϋποθέσεις που εκείνη έχει ορίσει μπορεί το πανεπιστήμιο να προβεί σε περαιτέρω μείωση των πόρων που δαπανώνται σε αυτό ή και να καταργήσει το μάθημα εντελώς. Άρα το πανεπιστήμιο μας μένει πιο φτωχό και το πτυχίο μας υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο.
Η εφαρμογή τέτοιων μεθόδων στο αγγλοσαξωνικό μοντέλο έχει δείξει ότι διαχρονικά υποβαθμίζει χρήσιμα για τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά όχι τόσο κερδοφόρα προγράμματα σπουδών (ιατρική για αρρώστειες του 3ου κόσμου, φυσική, ιστορία) για χάρη προγραμμάτων που χρησιμεύουν για να μεγιστοποιούν το κέδρος των επιχειρήσεων (χρηματιστική, management). Εμείς θέλουμε το πανεπιστήμιο μας με ουσιαστικό πτυχίο, συνδεδεμένο με τις ανάγκες της κοινωνίας, τις δικές μας δηλαδή ανάγκες και όχι με την κερδοφορία των κυρίαρχων. Εσείς;
