Την τελευταία βδομάδα βλέπουμε τη προσπάθεια αναγωγής του μεταναστευτικού ζητήματος ως τη κύρια ατζέντα της προεκλογικής εκστρατείας. Οι κυρίαρχοι καταδεικνύουν ως υπεύθυνο για τη κρίση το πιο φτωχό και σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι της κοινωνίας μας. Σκοπός τους είναι να αναδειχτούν τα πιο συντηρητικά και αντιδραστικά αντανακλαστικά ώστε να εμπεδωθεί ο φόβος και η τρομοκρατία. Θέλουν έτσι να ξεχάσουμε τα μνημόνια και τις πολιτικές που μας υποβαθμίζουν τη ζωή, αυξάνουν την ανεργία και αναγκάζουν και εμάς να σκεφτόμαστε να μεταναστεύσουμε.
Μπροστά στα μάτια μας εξελίσσεται μια απίστευτη μεταμόρφωση των υποτιθέμενων δημοκρατικών και φιλελεύθερων κομμάτων και ΜΜΕ σε φορείς του πιο ρατσιστικού και ξενοφοβικού λόγου υιοθετώντας ρητορική και πρακτικές της ακροδεξιάς. Ακούσαμε σοκαρισμένοι τον κ.Χρυσοχοίδη να προτείνει τον εγκλεισμό όλων των μεταναστών που δεν έχουν χαρτιά ή αιτούνται ασύλου σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πρακτικές που παραπέμπουν σε ναζιστικές αντιλήψεις περί ανθρώπινων σκουπιδιών. Η μετατόπιση του πολιτικού φάσματος προς την άκρα δεξιά βοηθάει αυτούς που στη σημερινή εποχή, που επιχειρείται η διάλυση της κοινωνικής συνοχής και το ξεπούλημα της χώρας, στοχεύουν στην εδραίωση του φασιστικού κράτους που απαιτεί σιγή νεκροταφείου, απαγόρευση διαδηλώσεων και κατάργηση θεμελιακών δημοκρατικών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων, στρεφόμενοι έτσι ενάντια σε όσους αγωνίζονται μέσα απ’ τα κοινωνικά κινήματα και τους χώρους δουλειάς για τη κατάργηση των μνημονιακών πολιτικών.
Και μέσα σε αυτόν τον ρατσιστικό παραλήρημα περί λαθρομεταναστών (υπάρχουν στ’ αλήθεια λαθραίοι άνθρωποι;) η πραγματικότητα φαίνεται να αφήνει τη θέση της στον παραλογισμό. Δεν ακούμε τίποτα για το Δουβλίνο ΙΙ και το πώς εγκλωβίζονται εδώ μετανάστες που έχουν σκοπό να φτάσουν στη δυτική Ευρώπη, ούτε βέβαια για τους πρόσφυγες και τα σχεδόν μηδενικά ποσοστά παροχής ασύλου. Η μετακίνηση πληθυσμών πάλι αντιμετωπίζεται ως φυσικό φαινόμενο και όχι ως το αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της προηγμένης Δύσης( με την αγαστή συνεργασία του ελληνικού κράτους) και της ακραίας φτώχειας. Η μόνη “λύση” που προτείνεται είναι περισσότερη καταπίεση και περισσότερη βία.
Η λύση όμως στα υπαρκτά προβλήματα της πόλης μας δεν μπορεί να δοθεί ούτε από τη κρατική ούτε από τη φασιστική βία αλλά από την αυτοοργάνωση των καταπιεσμένων σε κοινότητες αντίστασης και αλληλεγγύης. Να ξανακερδίσουμε το δημόσιο χώρο με ζωντάνεμα των πλατειών, να δημιουργήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης ώστε να μη μείνει κανένας μόνος του στη κρίση, να διεκδικήσουμε μαζί όσα μας στερούν οι κυβερνήσεις , η Τρόικα, η εργοδοσία. Η μόνη απάντηση στη σύγχρονη βαρβαρότητα που θέλουν να μας επιβάλουν είναι ο κοινός αγώνας των εργαζομένων, ελλήνων και μεταναστών. Εξάλλου εμείς οι νέοι ξέρουμε ότι οι μετανάστες είναι εικόνα από το δικό μας μέλλον (αν όχι παρόν).
Πολεμάμε την εξαθλίωση όχι τους εξαθλιωμένους!
