τι να τα κάνω τα τραγούδια σας ;
ποτέ δεν λένε την αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πονά
και ‘σεις τα ίδια παραμύθια
Ντ.Χριστιανόπουλος
Ακόμα ένα ακαδημαϊκό έτος ξεκίνησε και όλα φαίνεται να κινούνται σε μια κανονικότητα. Θα το είδες κι εσύ. Πρόσωπα με προσποιητά χαμόγελα, που συστήνονται και ως “εκπρόσωποι των φοιτητών”, συνεχίζουν να “εξυπηρετούν” σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Ενώ κάποιοι από τους καθηγητές μας επιμένουν να διδάσκουν την “επιτυχία” του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου σαν τυφλοί προφήτες μιας σύγχρονης αντιεπιστημονική αίρεσης.
Στην πραγματικότητα όμως τίποτα δε μπορεί να κρυφτεί πίσω απ τους φρεσκοβαμμένους τοίχους της σχολής και τα ανακαινισμένα αμφιθέατρα. Η πραγματικότητα εισβάλει βίαια. Και η καθημερινή πολιορκία της σχολής από τα ΜΑΤ φροντίζει να το εμπεδώσουμε. Και γύρω μας η Αθήνα ετοιμάζεται να ζήσει το χειρότερο χειμώνα της εδώ και πολλά χρόνια βιώνοντας την “επιτυχία” των προτεινόμενων “μεταρρυθμίσεων”. Μια Αθήνα των αστέγων, των ανέργων, των συσσιτίων, των πογκρόμ από φονικούς φασίστες και μπάτσους. Μια πόλη που υποφέρει σε μια χώρα που χάνεται, με τη πιο δεξιά Δεξιά της μεταπολίτευσης έτοιμη να ξεπουλήσει τα πάντα και να καταστείλει τους πάντες.
Αλλά και μέσα από τους τοίχους, το φοιτητικό μας παρόν σκοτεινιάζει: νόμος 4009, κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, υποβάθμιση των πτυχίων, αποδημοκρατισμός της διοίκησης του πανεπιστημίου, περικοπές στις φοιτητικές παροχές και στους διδάσκοντες, δίδακτρα. Η παιδεία από δημόσιο αγαθό για όλους γίνεται εμπόρευμα που όλο και λιγότεροι θα μπορούν να αγοράσουν.
Και εμείς; Η γενιά που περισσεύει. Παιδιά ανέργων πολλοί, δεν έχουμε πια ένα αβέβαιο μέλλον αλλά ένα βέβαιο μέλλον ανεργίας και επισφάλειας. Ένα μεροκάματο εδώ, μια πρακτική εκεί, 400 ευρώ μισθός, απόλυση “για πλάκα” και πάλι από την αρχή. Ήδη πολλοί σκέφτονται τη μετανάστευση για να αναζητήσουν μια πιο αξιοπρεπή ζωή.
Δεν ξέρω πως το βλέπεις εσύ αλλά αισθανόμαστε ότι σ’ αυτό το παρόν και σ’ αυτό το μέλλον δεν χωράμε. Κι αν η τρόικα, οι (συγ)κυβερνήσεις, οι εργοδότες θέλουν να ζήσουμε έτσι, δεν έχουμε σκοπό να το δεχτούμε. Δεν κατέχουμε κάποιες μαγικές λύσεις να σου προσφέρουμε αλλά νιώθουμε βαθιά κάτι: Μόνο συλλογικά μπορούμε να βγούμε από αυτό το βούρκο που ετοίμασαν για εμάς. Αλλιώς θα μείνουμε να ποδοπατούμε ο ένας τον άλλον μέσα στις λάσπες για τη μία θέση των 400 ευρώ. Πρέπει λοιπόν να δράσουμε συλλογικά, μέσα από το Φοιτητικό μας Σύλλογο, το σχήμα, πρωτοβουλίες αλλά και έξω από τη σχολή στη συνέλευση γειτονιάς, στο σωματείο. Υπάρχουν πάρα πολλά που μπορούν να γίνουν και καθόλου χρόνος για χάσιμο. Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει. Όποιες λύσεις έρθουν, θα έρθουν από εμάς και θα πρέπει να τις αναζητήσουμε κι οι ίδιοι.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα μέσα και έξω από τ’ αμφιθέατρα, μέσα στους αγώνες για να μοιραστούμε τις ιδέες μας για να βάλουμε φαντασία στις δράσεις μας και για να φτιάξουμε μια κοινωνία στα μέτρα μας, με αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια, δίχως εκμετάλλευση και καταπίεση. Αν νομίζουν ότι θα υποταχτούμε στα σχέδια τους κάνουν λάθος. Δε θα επιτρέψουμε σε κανένα να μας κλέψει τη ζωή. Οι ανάγκες μας πάνω από τα κέρδη τους.
α και καλή(;) χρονιά….
