Γιατί πολιτική στο πανεπιστήμιο;
Κατ’ αρχάς γιατί δε θα υπήρχε ποτέ κανένα πανεπιστήμιο αν δεν υπήρχαμε πρώτα εμείς οι φοιτητές και ως εκ τούτου είναι τουλάχιστον παράλογο να μη συμμετέχουμε και να μη διεκδικούμε να συμμετέχουμε στη λήψη των αποφάσεων που παίρνονται για αυτό. Αλλά και γιατί το πανεπιστήμιο ούτε είναι ένας αποστειρωμένος χώρος γνώσης ούτε και είναι αποκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία. Είναι κυρίως ο κοινωνικός μας χώρος μέσα στον οποίο θα αποκτήσουμε τόσα βιώματα και θα αναπτύξουμε την προσωπικότητα μας. Είναι, λοιπόν, δική μας ευθύνη να δούμε αν θέλουμε να ασχολούμαστε μόνο με τον εαυτό μας και την καριέρα μας, ή αν θα βρεθούμε μαζί και θα συζητήσουμε για το πώς θα διευθύνουμε εμείς τις δικές μας ζωές.
Και για να το κάνουμε αυτό μπορούμε να αξιποιήσουμε τις διαδικασίες του Φοιτητικού μας Συλλόγου, όπως τις Γενικές συνελεύσεις που μάς επιτρέπουν να συναντιόμαστε, να συζητάμε και να αποφασίζουμε δημοκρατικά. Και αν εδώ στην ΑΣΟΕΕ δεν έχουμε εκλεγμένο ΔΣ ούτε και βγαίνουν συχνά οι Γενικές Συνελεύσεις μας, στα χέρια μας είναι να εμφυσήσουμε τη ζωή στις διαδικασίες του συλλόγου.
Η πραγματικότητα μάς επιτίθεται
Ζούμε σε μια πραγματικότητα όλο και ζοφερότερη για την μεγάλη πλειοψηφία. Με αφετηρία την οικονομική κρίση του 2008 και με πρόσχημα το ξεπέρασμά της οι κυρίαρχοι επέβαλαν τα μνημόνια οξύνοντας σε ακραίο βαθμό την επίθεση που δέχεται η κοινωνία. Ωστόσο καμιά βελτίωση δεν επήλθε μέσω αυτών των πολιτικων- ακόμα και με στενά τεχνοκρατικούς όρους. Και σα να μην έφτανε αυτό, η ελπίδα ενός μέρους του κόσμου για αναχαίτηση της επίθεσης μέσω μιας «Κυβέρνησης της Αρστεράς» διαψεύστηκε με τον χειρότερο τρόπο, την ψήφιση και την εφαρμογή του 3ου μνημονίου.
Οι μνημονιακές πολιτικές, όμως, πέρα από τα κεντρικοπολιτικά σημαδεύουν και την παιδεία. Η μείωση της χρηματοδότησης (άρρηκτα συνδεδεμένη με τις πολιτικές λιτότητας) σε συνδυασμό με την εκπαιδευτηκή αναδιάρθρωση που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια, συρρικνώνουν τις φοιτητικές παροχές και εδραιώνουν την αντίληψη ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των πολιτικών είναι το πρόσφατο κλείσιμο του εστιατορίου της ΦΕΑ, με αποτέλεσμα οι φοιτητές που βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση να δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο να συνεχίσουν τις σπουδές τους.
Και μαζί με τα μνημόνια ξέσπασε και η προσφυγική κρίση. Οι επί xρόνια ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Δύσης και η αγριότητα του ISIS στη Συρία και στη Μέση Ανατολή έχουν δημιούργησει διαρκώς αυξανόμενες προσφυγικές ροές, φανερώνοντας και την αδυναμία διαχείρισης τους από κυβέρνηση & ΕΕ. Η «προσφυγική κρίση» ωστόσο δεν προέκυψε νομοτελειακά αλλά από την προθυμία όσων εμπλέκονται –έμμεσα ή άμεσα- να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους ανεξάρτητα των συνεπειών που αυτό έχει στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Στον αντίποδα, ένα κίνημα αλληλεγγύης έχει κάνει αισθητή την παρουσία του. Η ενίσχυση τέτοιων εγχειρημάτων και πρωτοβουλιών είναι απαραίτητη τόσο για την εξυπηρέτηση άμεσων αναγκών των προσφύγων/μεταναστών-στριών όσο και για τη πυροδότηση αντιδράσεων που θα μεταφέρουν την πίεση για τη διαχείρηση του ζητήματος στο ελληνικό κράτος και την ΕΕ με ριζοσπαστικά αιτήματα. Αιτήματα όπως το άνοιγμα των συνόρων, η ασφαλής διέλευση εντός του ευρωπαϊκού χώρου, η δημιουργία κατάλληων κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας
ΚΑΛΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΣΕ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 21/10 13.00 ΣΤΟ Α
