Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στην πλατεία Βικτώριας, απεικονίζει πτυχές του πιο σκληρού φυλετικού διαχωρισμού. Θυμίζει ιστορίες που μοιάζουν να ξεπηδούν από ολοκληρωτικά καθεστώτα του παρελθόντος και του παρόντος, σκιαγραφώντας ταυτόχρονα μελλοντικές δυστοπίες. Οι πρόσφυγες, μας είπε ο δήμαρχος Καμίνης, δεν πρέπει να είναι ορατοί στους κατοίκους, πρέπει να φύγουν από τη πλατεία και αν δεν δεχθούν να φύγουν θα το φροντίσει αυτό η αστυνομία. Η πλατεία πρέπει να επιστρέψει σε αυτούς που ανήκει: στους λευκούς με ευρωπαϊκό διαβατήριο , σε μαγαζάτορες, στις (ακροδεξίες) επιτροπές κατοίκων.
Η εντολή αυτή του δημάρχου επιδιώκει σε πρώτο βαθμό να αδειάσει η Βικτώρια από πρόσφυγες-μετανάστες, με μόνη προοπτική να σταλθούν σε στρατόπεδα και κέντρα κράτησης καθώς η δυνατότητα να φύγουν στο εξωτερικό, όπως επιθυμούν, μειώνεται διαρκώς. Τα κλειστά σύνορα, οι φράκτες, η Frontex, η παρουσία και η δράση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο μαρτυρούν την προσπάθεια διαχείρισης και κατεύθυνσης της προσφυγικής κίνησης με βάση τις επιταγές του κεφαλαίου, της ΕΕ, όσων πλουτίζουν πολιτικά και οικονομικά από μια εικόνα «προσφυγικής κρίσης». Παράλληλα, για την εμπέδωση της πολιτικής αυτής, επιδιώκεται να δημιουργηθεί μια κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» με τη συνεχή παρουσία δεκάδων αστυνομικών, κλουβών, «αγανακτισμένων» κατοίκων και απειλών εκκένωσης της πλατείας.
Έτσι οι πρόσφυγες/μετανάστες βρίσκονται σε μια κατάσταση όπου τους έχει αφαιρεθεί το ανθρώπινο status και ο δημόσιος λόγος τους μεταχειρίζεται σαν φαντάσματα. Για παράδειγμα, οι αρχές και οι αντιδραστικές φωνές μιλούν για «καθάρισμα» ή «σκούπισμα » τη πλατείας Βικτώριας (από ποια σκουπίδια άραγε;) και μ’ αυτό εννοούν να πετάνε τους πρόσφυγες & μετανάστες στους γύρω δρόμους για να μην φαίνονται στον αστικό ιστό. Ενώ και σε επίπεδο πρακτικής, οι μετανάστες είναι αυτοί τους οποίους οι αστυνομικοί δε τους αφήνουν ούτε να περπατήσουν ευθεία κατά μήκος της πλατείας, αλλά τους λένε να κάνουν τον κύκλο (στ’ αλήθεια θα το διανοούταν να το λέγε κανείς αυτό σε έναν λευκό έλληνα νοικοκυραίο;). Γιατί ανεχόμαστε να το λένε σε ανθρώπους που πέρασαν τα πάνδεινα και στις πατρίδες τους τις οποίες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους;
Εμείς όμως ξέρουμε πολύ καλά σε ποιανού το πλευρό στεκόμαστε δίπλα και δεν ανεχόμαστε καμία «καθαρή πλατεία», αφού γνωρίζουμε ότι αυτή η καθαρότητα χτίζεται με το αίμα και τον βιοπολιτικό αποκλεισμό των καταπιεσμένων, των κατατρεγμένων του πολέμου και των οικονομικών συμφερόντων. Συνεχίζοντας να βρισκόμαστε μέσα στα κινήματα έμπρακτης αλληλεγγύης και τον αγώνα για επιβίωση και ζωή, ενώνουμε τις φωνές μας :
Να πέσουν οι φράχτες, να ανοίξουν τα σύνορα, να ζήσουν με αξιοπρέπεια οι άνθρωποι.
