Ο Δεκέμβρης έχει μπει, το τέλος του 2014 πλησιάζει και αυτό το έτος κινδυνεύει να σφραγιστεί από το θάνατο ενός ακόμα νέου ανθρώπου. Ο Νίκος Ρωμανός- κρατούμενος για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης- κάνει απεργία πείνας πλέον για περισσότερο από 23 μέρες. Αίτημά του να του χορηγηθούν εκπαιδευτικές άδειες ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματα στο ΤΕΙ Αθήνας, όπου έχει περάσει με εξετάσεις. Με αυτό το γεγονός στιγματίζεται και φέτος ο Δεκέμβρης και από ότι φαίνεται οι συνειρμοί με έναν άλλο Δεκέμβρη, εκείνον του 2008 είναι αναπόφευκτοι.
Την 6η Δεκεμβρίου του 2008, ο αστυνομικός Κορκονέας πυροβολεί τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και του αφαιρεί τη ζωή. Την ίδια στιγμή, στο ίδιο μέρος βρίσκεται και ο Νίκος Ρωμανός, κολλητός του Γρηγορόπουλου, ο οποίος είχε την ατυχία να δει τον φίλο του να ξεψυχά στα χέρια του. Το τι ακολούθησε λίγο πολύ γνωστό. Η οργή και η κινητοποίηση του κόσμου ήταν άμεση, πήρε μεγάλες διαστάσεις και δεν περιορίστηκε μόνο σε πορείες του κέντρου και συγκρούσεις αλλά επεκτάθηκε στις γειτονιές όλης της Ελλάδας ενώ εκατοντάδες καταλήψεις ξεπήδησαν με μιας. Για 2 βδομάδες όλη η χώρα κινιότανε στον ρυθμό που επέβαλαν οι εξεγερμένοι.
Έκτοτε κάθε φορά που πλησιάζει έξι, ο Δεκέμβρης αποδεικνύεται άβολος μήνας. Πρώτα απ΄ όλα γιατί ως αυθεντικά αντικρατικός, και όχι απλώς αντικυβερνητικός, ο Δεκέμβρης δεν είναι «εθνικός». Γι αυτό και τα σχολεία δεν τον γιορτάζουν με τραγούδια και θεατρικά, οι πολιτικοί αρχηγοί δεν τον τιμούν με λουλούδια και δηλώσεις στη Μεσολογγίου, οι ΚΝίτες δεν καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο για λογαριασμό του και οι ΠΑΣΠίτες δεν περιφέρουν τη σημαία του ως λάφυρο.
Ως γνωστόν, ο Δεκέμβρης δεν είχε σημαία. Δεν ήταν μια «κοινωνική ομάδα» που βγήκε στο δρόμο για τα «προβλήματά της», δεν έθεσε «αιτήματα» στις αρχές, ούτε έδειξε διάθεση διαπραγμάτευσης μαζί τους. Αυτό που διαφοροποιεί την εξέγερση του Δεκέμβρη είναι ότι πυροδοτήθηκε από τον αυθορμητισμό και την αγανάκτηση της νεολαίας.
Ήταν μια εξέγερση που, αν και στηρίχθηκε από πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, δεν καπελώθηκε από κανένα κομματικό μηχανισμό και εξέφρασε με απόλυτη αυθεντικότητα τους φόβους και τις αμφιβολίες της γενιάς μας για το μέλλον της. Η κοινωνία μας πριν χρεοκοπήσει οικονομικά είχε ήδη χρεοκοπήσει πολιτικά και ηθικά. Ο ατομισμός, η κουλτούρα του βολέματος και η αυξανόμενη καταπίεση από το ξαναγεννημένο αστυνομικό κράτος έσπρωξαν χιλιάδες κόσμου σε μια ενστικτώδη σχεδόν αντίδραση. Έτσι ο Δεκέμβρης αποτέλεσε έναυσμα για αναζήτηση και αμφισβήτηση πέρα από το υπάρχον. Ήταν ένας συναγερμός. Κάτι δεν πήγαινε καλά και το ΄χαμε καταλάβει.
Ο Δεκέμβρης αμφισβήτησε την «δημοκρατία» της μεταπολίτευσης. Στράφηκε ενάντια στους πυλώνες της –την Αστυνομία, τις τράπεζες, τα ΜΜΕ–, επιβεβαιώνοντας τους φόβους των εχθρών κάθε δημοκρατίας ότι οι εξεγέρσεις δεν μπορούν να αποκλειστούν. Κι έτσι τους ανησύχησε, τους κινητοποίησε, τους υποχρέωσε να ανασυνταχθούν. Από το ξέσπασμά του μέχρι σήμερα, λοιπόν, δεν σταμάτησαν οι απειλές, οι πρόβες «έκτακτης ανάγκης», οι αφορισμοί της μεταπολίτευσης, η ριζοσπαστικοποίηση της Δεξιάς και η αυταρχική μετάλλαξη της Κεντροαριστεράς….
Ο Δεκέμβρης προηγήθηκε χρονικά ελάχιστα της επίθεσης που θα δεχόταν η κοινωνία μας στα χρόνια της κρίσης. Μια επίθεση που αφενός αποτυπώνεται στην ένταση των οικονομικών ανισοτήτων και αφετέρου στην αυταρχικοποίηση του κράτους. Ο Δεκέμβρης αποτέλεσε το προοίμιο μια νέας κατάστασης πραγμάτων.
Η νέα κοινωνική πραγματικότητα στα πλαίσια της αυτοάμυνας ενός συστήματος που πάσχει εκ γενετής είναι εμφανής κάθε φορά που η κοινωνία προσπαθεί να αντιδράσει και να αντισταθεί. Αποτυπώνεται στο σπάσιμο των συλλογικών συμβάσεων, στο κλείσμο της ΕΡΤ, στα αυταρχικά lock out των πανεπιστημίων, στην απαγόρευση συναθροίσεων σε δρόμους όποτε ερχόταν η Μέρκελ. Αποτυπώνεται στις βίαιες επιθέσεις της αστυνομίας ενάντια στους διαδηλωτές της Χαλκιδικής. Αποτυπώνεται στην καταστολή των πορειών και του κινήματος των πλατειών. Αποτυπώνεται στον ξυλοδαρμό των φοιτητών λίγες μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου. Αποτυπώνεται στα πογκρόμ κατά των μεταναστών έξω από τον πεζόδρομο της ΑΣΟΕΕ. Διαπερνά κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Την εντατικοποιεί, την περιορίζει και την οριοθετεί. Ο κόσμος τείνει να γίνει φυλακή και οι φυλακές του σύγχρονα κολαστήρια. Από τις φυλακές τύπου Γ, μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κάθε ίχνος σωφρονισμού, κάθε αίσθηση δικαίου έχει χαθεί.
Σε αυτή τη νέα κοινωνική πραγματικότητα αμφισβητείται ριζικά η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι αυτή η νέα κατάσταση πραγμάτων που αφήνει το Νίκο Ρωμανό να πεθάνει, ενώ διεκδικεί το πανανθρώπινο δικαίωμα στην μόρφωση.
Όπως έχει ειπωθεί από πολλούς λοιπόν, ο Δεκέμβρης ήταν η απορία και όχι η απάντηση. Ήταν η αμφισβήτηση του υπάρχοντος. Η απάντηση ακόμα εκκρεμεί και είναι δικιά μας υπόθεση. Και η αναγκαιότητα γι’ αυτές τις απαντήσεις δεν προκύπτει μόνο από κάποιο νεανικό ρομαντισμό αλλά έχει να κάνει με την ίδια μας την επιβίωση. Όχι αντίσταση γενικά και αόριστα. Πρέπει να δραστηριοποιηθούμε εμείς, τώρα και εδώ. Το πανεπιστήμιο δεν είναι ανεξάρτητος χώρος από την κοινωνία – πόσο μάλλον τώρα, που είναι στο στόχαστρο-, για αυτό χρειάζεται να μετατραπεί σε πεδίο δράσης. Πλέον δεν τίθεται ζήτημα μόνο αμφισβήτησης του παλιού αλλά και διαμόρφωσης νέου. Μέσα από τον προβληματισμό, τη συζήτηση και τον πειραματισμό πρέπει να διαμορφώσουμε εκείνες τις δομές και τους θεσμούς που θα μας χωράμε. Με αφετηρία τις αξίες μας πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα ιδανικά του κόσμου τους. Η αλληλεγγύη, η δημοκρατία και η αξιοπρέπεια ενάντια στον ατομισμό, τον εκφασισμό και τον εκχυδαϊσμό της κοινωνίας.
Αυτός ο αγώνας πρέπει να αρχίσει από τις μάχες του σήμερα.
Ραντεβού στην πορεία του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου.
Για τον Γρηγορόπουλο, για τον Ρωμανό και για κάθε Γρηγορόπουλο ή Ρωμανό.
Για αυτούς και για εμάς ήρθε ή ώρα της δικής μας απάντησης.
Γιατί ακόμα λοιπόν δεν είπαμε την τελευταία λέξη…
