Το 2ο lockdown που επέβαλε η κυβέρνηση διατηρεί τα χαρακτηριστικά του 1ου όσον αφορά κομμάτια της κοινωνίας που δεν είναι ορατά από το κράτος καθώς συστηματικά αδιαφορεί για τις ζωές τους. Από το πρώτο lockdown η κυβέρνηση όχι μόνο δεν στελέχωσε το ΕΣΥ αλλά αδιαφόρησε συνολικά για την κοινωνία. Ωστόσο υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που και πριν την πανδημία ήταν σε δυσχερή κατάσταση στον εργασιακό και όχι μόνο τομέα.Έτσι στο δεύτερο lockdown που διανύουμε βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση καθώς δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την προστασία τους από τον ιό αλλά σε πολλές περιπτώσεις την κάλυψη βασικών αναγκών όπως στέγη και τροφή.
Αρχικά το δεύτερο Lockdown βρίσκει ένα μεγάλο μέρος της εργασίας ανασφάλιστο που σε συνδυασμό με την ευελιξία που παρέχει το κράτος στους εργοδότες έχει φέρει τους εργαζομένους/ες σε μια πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτηή που ήδη ήταν. Άτομα στο χώρο της εστίασης, αυτοαπασχολούμενοι, άτομα αποκλειστικής φροντίδας κ.α. δυσκολεύονται πάρα πολύ στη μετάβαση στην εργασία τους και όντας ανασφάλιστοι/ες δεν έχουν πρόσβαση στις δομές του ΕΣΥ. Όλα αυτά σε συνδυασμό το άναρχο άνοιγμα της οικονομίας μετά το πρώτο lockdown και την έλλειψη ουσιαστικών μέτρων προστασίας στους χώρους εργασίας δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες για την διασπορά του ιού σε ένα μεγάλο μέρος του εργαζόμενου πληθυσμού.
Ταυτόχρονα κομμάτια εργαζόμενου κόσμου που λόγο της ισχύουσας νομοθεσίας αδυνατούν να δουλεύουν υπό καθεστώς νομιμότητας παραγκωνίζονται πλήρως από την επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης ενώ δεν γίνεται καμία προσπάθεια προστασίας ή μέριμνας απέναντί τους. Άνθρωποι που εργάζονται στον πολιτισμό βρίσκονται αποκλεισμένοι από την εργασία λόγω των μέτρων κατά του covid-19 ενώ παράλληλα εξαναγκάζονται στον αποκλεισμό και την ανέχεια. Οι σεξεργάτες/τριες από την άλλη αντιμετωπίζουν χρόνια προβλήματα καθώς το νομοθετικό πλαίσιο του αντικειμένου εργασίας τους είναι ανύπαρκτο οπότε και αποκλείονται από όποιο δικαίωμα σε επιδόματα ή πρόσβαση στο ΕΣΥ. Επίσης το γεγονός ότι αναγκάζονται να δουλεύουν παράνομα κατά την διάρκεια της πανδημίας τις/τους καθιστά ακόμη πιο ευάλωτες/ους στον ιό.
Εκτός από τους/τις εργαζομένους/ες, την πλήρη απαξίωση από το κράτος αντιμετωπίζουν και οι πρόσφυγες όπου ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα έζησαν σε όλη την επικράτεια την απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασής τους. Συγκεκριμένα η κατάσταση σε όλα τα προσφυγικά camp ανά την επικράτεια παραμένει τραγική με τους ανθρώπους να στοιβάζονται σε λίγα τετραγωνικά μέτρα και να μην τηρείται κανένα μέτρο υγειονομικής προστασίας. Παράλληλα στα αστικά κέντρα όπου βρίσκονται πρόσφυγες και κυρίως στην Αθήνα καλούνται να επιβιώσουν σε απάνθρωπες συνθήκες που πολλές φορές διαμορφώνονται από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό (ξυλωμένα παγκάκια στη Βικτώρια, διαρκής περιφρούρηση από αστυνομικές δυνάμεις με σκοπό τον αποκλεισμό τους από αλληλέγγυα άτομα κοκ).
Στο ίδιο μοτίβο βρίσκεται και η κατάσταση στις φυλακές. Ήδη μέσα σε μια εβδομάδα έχουν πεθάνει δύο κρατούμενοι στις φυλακές Διαβατών εξαιτίας του ιού.
Οι τρόφιμοι όλων των σωφρονιστικών ιδρυμάτων που προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε άθλιες συνθήκες συνωστισμού μέσα στις φυλακές ήδη από το προηγούμενο διάστημα, τελευταία αντιμετωπίζουν μια έξαρση του ιού χωρίς να υπάρχει κανένας επαρκής σχεδιασμός αντιμετώπισης του ιού στα ιδρύματα. Οι αποτρόπαιες εικόνες προ πανδημίας στις ιατρικές δομές των ιδρυμάτων προμηνύουν ότι το επόμενο διάστημα η έξαρση του ιού θα προκαλέσει μεγάλο πλήγμα στην υγεία των κρατουμένων.
Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η κυβέρνηση αδιαφορεί πλήρως για τα κομμάτια αυτά της κοινωνίας που και πριν την πανδημία αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης. Είναι αδιανόητο την ώρα που έχει επιβληθεί καθολικό lockdown στη χώρα τα κέντρα κράτησης και οι φυλακές να παραμένουν συνωστισμένα. Η κυβέρνηση οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της και να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και για τα κομμάτια της κοινωνίας που συστηματικά αδιαφορεί. Εμείς από την πλευρά μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι στις παραπάνω κοινωνικές ομάδες συμβάλλοντας όσο μπορούμε στην αναγνώριση των δικαιωμάτων τους.
