για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία των αναγκών μας
Στην τελευταία γενική συνέλευση όποιος ήταν θα παρατήρησε κάτι λίγο διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον τελευταίο χρόνο στις συνελεύσεις της ΑΣΟΕΕ. Σε μια σχολή που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με τόσα προβλήματα. Η προσέλευση του κόσμου, η προσπάθεια για ομαλή διεξαγωγή της συνέλευσης και οι τοποθετήσεις αν και λίγων ανένταχτων φοιτητών και τέλος το γεγονός ότι το κοινό πλαίσιο υπερψηφίστηκε στο αμφιθέατρο που γινόταν η συζήτηση , μας έδειξαν ότι υπάρχει διάθεση να αλλάξει η κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στο σύλλογο. Παρόλα αυτά οι μηχανισμοί της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ φέρνοντας τα «τρένα» την τελευταία στιγμή κατάφεραν να επιβάλλουν την άποψη τους και να εμποδίσουν αυτή την προσπάθεια. Οι αποφάσεις στην ουσία πάρθηκαν από αυτούς που δεν ήταν καν στη συζήτηση. Σκεφτείτε τώρα πόσο πιο δημοκρατική θα ήταν η γενική συνέλευση αν δεν υπήρχαν αυτοί οι μηχανισμοί. Πόσο πιο εύκολα θα μπορούσαμε να εκφραστούμε όλοι. Πόσες περισσότερες δράσεις θα είχαμε κάνει για τα ζητήματα που μας αφορούν. Κρατώντας αυτά τα ερωτήματα για την συνέχεια, γυρίστε σελίδα.
Έφτασαν λοιπόν φοιτητικές εκλογές και για άλλη μια χρονιά καλούμαστε να «επιλέξουμε» ποιος μας έπρηξε περισσότερο για να τον ψηφίσουμε να μας «σώσει». Για όσους δεν γνωρίζουν να πούμε ότι οι εκλογές είναι του φοιτητικού συλλόγου της ΑΣΟΕΕ «Σωτήρης Πέτρουλας» και γίνονται -αφού η συνδιοίκηση καταργήθηκε με το νόμο Αρβανιτόπουλου- για να εκλέξουμε το ενδεκαμελές διοικητικό του συμβούλιο. Βέβαια το ίδιο το συμβούλιο ελάχιστες αρμοδιότητες έχει. Οι αποφάσεις λαμβάνονται στις γενικές συνελεύσεις του συλλόγου, όποτε αυτές γίνονται. Γιατί για να λέμε την αλήθεια, εδώ και χρόνια ο σύλλογος μας είναι σε κώμα. Εθιμοτυπικές διαδικασίες μια-δύο φορές τον χρόνο, ελάχιστη δράση, μηδενικό επίπεδο πολιτικής συζήτησης. Όλο αυτό δεν έγινε τυχαία. Η κυριαρχία μιας κουλτούρας ατομισμού και αποξένωσης ήρθε να βρει το συμπλήρωμα της στους πελατειακούς μηχανισμούς της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ. Δεν συζητάμε πια για το τι θα κάνουμε για να κάνουμε καλύτερη τη θέση μας μέσα στη σχολή, για το πως θα υπερασπιστούμε τις ζωές μας, δεν μιλάμε καν με όρους πολιτικούς. Όλο αυτά έχουν αντικατασταθεί από τα πάρτυ, τις σημειώσεις, τα φλασάκια και τις «διεκδικήσεις». Αυτές τις περιβόητες «προτάσεις» της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ που το μόνο που κάνουν είναι να σφραγίζονται στο γραφείο πρωτοκόλλου και να περιφέρονται στα αμφιθέατρα ως αγωνιστικές περγαμηνές. Από δράση όμως τίποτα. Κάποιοι φωνάζουν για αγώνες αλλά ούτε που θυμούνται πως είναι μια πορεία. Κρατάνε τους φοιτητές μακριά από τις αποφάσεις και παρουσιάζονται ως οι «πεφωτισμένοι» εκπρόσωποι τους που «θα το πετύχουνε γι’ αυτούς». Έτσι παίρνουν την εξουσία για τον εαυτό τους και καθηλώνουν τον σύλλογο σε απραξία. Αποπροσανατολίζουν από τα σημαντικά, και πως αλλιώς θα μπορούσαν άλλωστε να κάνανε αφού είναι γνήσια τέκνα των δυο κομμάτων που κατέστρεψαν τον τόπο και το ξέρουν. Οποιαδήποτε διαφοροποίηση τους είναι πλήρως προσχηματική.
η ανάγκη για έναν ζωντανό σύλλογο
Η κατάσταση όμως αυτή δεν μπορεί να διαιωνίζεται άλλο. Για ν’ απαντήσουμε στην επίθεση που δεχόμαστε χρειαζόμαστε έναν σύλλογο ζωντανό και τον χρειαζόμαστε τώρα. Έναν σύλλογο όπου θα βρούμε τρόπους να συζητάμε και να αποφασίζουμε δράσεις για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα μας στο πανεπιστήμιο, να μπλοκάρουμε τις επιθέσεις στη δημόσια εκπαίδευση και να αγωνιστούμε για την ανατροπή του μνημονίου που μας στέλνει στην ανεργία και τη μετανάστευση. Γιατί το ερώτημα που γεννιέται και καλούμαστε να απαντήσουμε σχετικά με τις φοιτητικές εκλογές δεν είναι ποιος είναι καλύτερος να εκπροσωπήσει εμάς τους φοιτητές αλλά τι θα κάνουμε με τη ζωή μας στο πανεπιστήμιο όπου είναι χώρος που ζούμε καθημερινά και μπορούμε να δράσουμε για οτιδήποτε μας αφορά. Για να αλλάξουμε τη κατάσταση το βασικό είναι η συμμετοχή μας στις συλλογικές διαδικασίες και στις δράσεις αλλά εκ των πραγμάτων και οι φοιτητικές εκλογές παίζουν τον ρόλο τους. Με το να μη ψηφίζουμε επιτρέπουμε την κυριαρχία της ΠΑΣΠ και διαιωνίζουμε αυτή την άρρωστη κατάσταση με τις πελατειακές εξυπηρετήσεις, τους μηχανισμούς, την ανάθεση και στην πράξη τη διάλυση του συλλόγου.
When nothing goes right go left
Προσπαθούμε λοιπόν στην πράξη για ένα διαφορετικό φοιτητικό σύλλογο ΑΣΟΕΕ όπου την εξουσία την έχει η γενική συνέλευση και δεν την αναθέτουμε σε γαλαζοπράσινους «ειδικούς». Όπου αναμετριούνται οι πολιτικές θέσεις και όχι οι μηχανισμοί. Σε μια γενική συνέλευση αμεσοδημοκρατική όπου να μπορεί ο καθένας ισότιμα να πάρει το λόγο και να συμμετέχει στην διαμόρφωση των αποφάσεων. Για να γίνει η γενική συνέλευση αυτό που θα ‘πρεπε πάντα να είναι, ένας τόπος όπου η συλλογική μας επιθυμία για αξιοπρεπή ζωή μετατρέπεται σε διεκδίκηση και πάλη. Και όλο αυτό δεν είναι θέμα θεωρητικής συζήτησης. Σε συλλόγους όπως της Αρχιτεκτονικής όλη η εξουσία έχει περάσει στη γενική συνέλευση που αποτελεί τόπο ουσιαστικής συνεύρεσης των φοιτητών.
Ο αδιαμεσολάβητος αγώνας είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τις μνημονικές πολιτικές για την παιδεία τις οποίες βλέπουμε να εφαρμόζονται στην πράξη και στη σχολή μας: το κλείσιμο της φοιτητικής εστίας της Δροσόπουλου, η μείωση των δικαιούχων στη σίτιση, οι περικοπές στα συγγράμματα, οι διαφαινόμενες διαγραφές φοιτητών, η διάλυση των πτυχίων. Σκοπός αυτής της πολιτικής είναι η κατάργηση της δημόσια και δωρεάν παιδείας η οποία θυσιάζεται για τα συμφέροντα των δανειστών και της ντόπιας ελίτ όπως και όλα τα δημόσια αγαθά.Θέλουν να μετατρέψουν την παιδεία σε ακριβό εμπόρευμα για λίγους και εμείς δεν πρέπει να τους αφήσουμε.
Δεν μένουμε όμως εκεί. Το πανεπιστήμιο δεν είναι γυάλα. Το φοιτητικό κίνημα για να είναι νικηφόρο πρέπει να συνδεθεί τόσο με τους εργαζόμενους στο χώρο της παιδείας όσο και με την υπόλοιπη κοινωνία. Σκοπός είναι να δημιουργήσουμε ένα ενωτικό αριστερό ρεύμα αντίστασης το οποίο θα αντιταχθεί συνολικά και με όρους νίκης στις πολιτικές του μνημονίου. Ένα φοιτητικό κίνημα που θα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως κομμάτι των υπόλοιπων κοινωνικών αγώνων και θα παλεύει όχι σα συντεχνία αλλά σε μια μετωπική κατεύθυνση. Ένα κίνημα που θα βάζει στην πρώτη γραμμή τα ζητήματα των εργασιακών δικαιωμάτων, της ανεργίας, της επισφαλούς και ανασφάλιστης εργασίας, των μισθών πείνας που όλοι και όλες βιώνουμε ή θα βιώσουμε σύντομα. Που θα καταλαβαίνει το κομβικό χαρακτήρα του αντιφασιστικού αγώνα στη σχολή και στην γειτονιά, ειδικά στην κρίσιμη περιοχή της ΑΣΟΕΕ.
Αναγκαία συνθήκη για τα παραπάνω, είναι η δημιουργία μιας διαφορετικής κουλτούρας της νεολαίας και των φοιτητών μέσα κι έξω από το πανεπιστήμιο που θα βασίζεται στη συμμετοχή και όχι στην ανάθεση, που θα προκρίνει το συλλογικό έναντι του ατομικού. Που δεν θα αφήνει κανένα μόνο του στην κρίση και θα κάνει την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση καθημερινές πρακτικές και όχι λέξεις από εκθέσεις ιδεών.
Στην δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε είναι επιτακτική ανάγκη να παλέψουμε συλλογικά για ν΄ αλλάξουμε τα πράγματα ώστε να βελτιώσουμε τις ζωές μας. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, όλοι μαζί θα πρέπει να τις ανακαλύψουμε. Συγκυβέρνηση και τρόικα είναι προφανές ότι το μόνο που εξυπηρετούν με τις πολιτικές τους είναι τα συμφέροντα των λίγων που θέλουν να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Γι’ αυτούς εμείς περισσεύουμε. Με την πολιτική τους προκαλούν την καταστροφή που ευαγγελίζονται ότι αποφεύγουν. Ας ανατρέψουμε τον νεοφιλελεύθερο «μονόδρομο» τους και ας ανοίξουμε τους δικούς μας δρόμους που θα εξυπηρετούν τις δικές μας ανάγκες. Πάντα συλλογικά, με την αριστερά και τους αγώνες, να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.
για το ποιά έιναι και ποιά δεν είναι η Α.Ρ.Εν.Α. δείτε εδώ.
