Επτά χρόνια μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και την εξέγερση του Δεκεμβρη δε ξεχνάμε ούτε ποιοι είναι οι μόνοι τρομοκράτες ούτε και πώς μπορούμε από μια υπάκουη και χαμένη γενιά να γίνουμε εμείς αυτοί που θα τους τρομάζουμε και θα βάζουμε τους δικούς μας όρους στο παιχνίδι.
Και όταν κάποιοι μάς δείχνουν με το δάχτυλο και μάς κατηγορούν ότι τούς χαλάμε την ησυχία και την ήρεμη κανονικότητά τους εμείς ξέρουμε ότι το δάχτυλό τους είναι βαμμένο με αίμα και ξέρουμε ότι η μεγαλύτερη και πιο καθημερινή βία ασκείται από το ίδιο το σύστημα. Το χέρι που βάζει μπάτσους σε κάθε γωνία, που προπαγανδίζει από τα δελτία των 8.00, που κόβει τους μισθούς & αυξάνει τους ανέργους, που καθιερώνει την επισφάλεια στην εργασία, το χέρι που εμποδίζει κάθε συμμετοχή των μαζών στη λήψη των αποφάσεων (και ακυρώνει αποτελέσματα δημοψηφισμάτων), που συγκεντρώνει τον πλουτο στο 1% της κοινωνίας και το χέρι που δολοφονεί παιδιά, αυτό είναι το δικό τους χέρι και για τη βία που αυτό εξέθρεψε δεν είδαμε να νοιάστηκε κανείς τους.
Απέναντι σε αυτήν τη συστηματική & «κανονική» βία εμείς πρέπει να αντισταθούμε, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε ο Δεκέμβρης, όταν η κραυγή του πλήθους εισέβαλλε στους δρόμους και την πολιτική, μπλοκάροντας όλους τους μηχανισμούς των από πάνω, σταματώντας για ένα μήνα το ρολόι και δείχνοντάς μας τί μπορούμε να κάνουμε όταν σταματάμε να υπακούμε σε ό,τι μάς λένε.
Ραντεβού σε όλους τους αγώνες του σήμερα για να δώσουμε πνοή σε όσα ονειρεύτηκε ο Δεκέμβρης.
