Όταν ξεκινάμε μια έρευνα για μια απόπειρα αυτοκτονίας ξεκινάμε πάντα από το να σκεφτόμαστε ποιοι είναι αυτοί που το προσπάθησαν. Την Πέμπτη ήταν 2 από τις εκατοντάδες ψυχές που βρίσκονται (ή καλύτερα περνούν) εδώ και 7 μήνες από τη Βικτώρια. Άνθρωποι που αναγκάστηκαν να φύγουν από τις χώρες τους λόγω πολέμων, αυταρχικών καθεστώτων, συνθήκες απόλυτης φτώχεις ή και όλων αυτών μαζί (χώρες σαν την Συρία το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Μαρόκο κτλ). Όλοι αυτοί από το να κάτσουν στις περιοχές του προτίμησαν να πληρώσουν μια περιουσία για να μπουν σε λέμβους και να ρισκάρουν τη ζωή τους, πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον δεν ήταν επιλογή τους να φύγουν από τις χώρες τους αλλά ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αναγκάστηκαν να το κάνουν –και πολλοί όντως το πλήρωσαν με τη ζωή τους.
Όμως εδώ οι κυβερνώντες, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, οι κυρίαρχοι δημοσιολογούντες, οι κυβερνήσεις και οι πάντα παρόντες ξενόφοβοι νοικοκυραίοι δε τους αντιμετωπίζουν σαν ανθρώπους αλλά σαν ένα σωρό από άψυχα κορμιά – φαντάσματα που τα στοιβάζεις στο τάδε ή το δείνα μέρος τους ανοιγοκλείνεις σύνορα και δρόμους και τους διαχειρίζεσαι χωρίς να τους αναγνωρίζεις καμία θέληση κανένα δικαίωμα. Φαντάσματα που βρίσκονται συνέχεια δίπλα μας, στις πλατείες και στους δρόμους μας αλλά με τα οποία δεν έχουμε καμία επαφή και καμία επικοινωνία. Έτσι αν πνιγούν 30 στο αιγαίο ή άμα χαθούν παιδάκια κατά το ταξίδι ή άμα αύριο τούς πάνε οι μπάτσοι σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης (να περιοριστεί δηλαδή η ελευθερία τους χωρίς να έχουν κλέψει ή σκοτώσει, απλώς και μόνο επειδή αναγκάστηκαν να φύγουν από τα μέρη τους) εμείς θα συνεχίσουμε τη ζωή μας κανονικά. Σαν αυτοί να μην είναι άνθρωποι σαν εμάς αλλά κάποια φαντάσματα δίπλα μας και έτσι νομιμοποιούνται οι από πάνω να τούς ασκήσουν μια πολιτική καταστολής και θανάτου
Γι αυτό και υπό αυτές τις συνθήκες η απόπειρα αυτοκτονίας αποκτά ενα διττό χαρακτήρα : από τη μια ολοκληρώνει τη λογική της “διαχειριστικής” θανατο-πολιτικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυβέρνησης που αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες και μετανάστες σα να πρόκειται για ζωντανούς-νεκρούς/φαντάσματα: μεσώ της αυτοκτονίας οι άνθρωποι αυτοί μετατρέπονται όντως σε αυτό που αντιμετωπίζονται: σε πτώματα (και αυτό είναι που σοκάρει, άλλωστε οι ίδιοι ίσως να το αντιλήφθηκαν και να σκέφτηκαν ότι είτε ζωντανοί είτε νεκροί το ίδιο κάνει ή ίσως να σκέφτηκαν μέσω του θανάτου τους να δείξουν ακριβώς το ότι είναι ήδη αποκλεισμένοι από τη ζωή και την ανθρώπινη ιδιότητα). Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε ένα χαμόγελο των ευρωπαϊκών ελίτ και των νοικοκυραίων να βγαίνει στο στόμα τους «φράξαμε τις ροές ,δυο εισβολείς λιγότεροι». Όπως επίσης το γεγονός μας θυμίζει βίαια και ότι αυτά φαντάσματα που κατοικούν στη Βικτώρια έχουν ζωές και ότι όταν προσπαθούν να τις χάσουν το προσπαθούν επειδή κάποιοι τους ήθελαν από την αρχή νεκρούς.
Μας καλούν έτσι να πάρουμε θέση: ή με την αλληλεγγύη προς ανθρώπους και την ελεύθερη μετακίνησή τους ή με την πολιτική του θανάτου και της διαχείρισης φαντασμάτων.
