Παρατηρώντας κανείς τις εξελίξεις του τελευταίου μήνα, είναι αδύνατο να μην πέσει το μάτι του σε σκηνικά αυταρχισμού και καταστολής από την πλευρά του κράτους που θέτουν στο στόχαστρο φοιτητικούς, εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες. Ωστόσο κανείς δεν θα έπρεπε να σοκάρεται αφού κοιτώντας τις εξελίξεις στα χρόνια της κρίσης θα παρατηρούσε πως δεν είναι λίγες οι φορές που το φαινόμενο του αυταρχισμού εισβάλει βίαια στην ελληνική πραγματικότητα.
Από την αρχή της κρίσης μια σειρά «αναγκαίων» μέτρων ήρθε να αλλάξει την καθημερινότητά μας. Στο βωμό του χρέους ή για την ακρίβεια στο βωμό της ηθικής υποχρέωσης του να ξεπληρώσουμε το χρέος μας απέναντι στους δανειστές μια σειρά μεταρρυθμίσεων ήρθε ώστε να μας βάλει σε μια «τάξη». Το κοινωνικό συμβόλαιο σπάει και το κράτος περνάει σε μια φάση αναδιοργάνωσης μέσω των μνημονίων. Αυτή η αναδιοργάνωση είναι που συντελεί στην περαιτέρω πειθάρχηση των πολιτών, στην διακυβέρνηση τους και στην ένταση των οικονομικών ανισοτήτων. Πρόκειται μια αναδιοργάνωση που διαπερνά κάθε πτυχή της πραγματικότητας.
Στο Πανεπιστήμιο τα παραπάνω αποτυπώνονται με τη βίαιη μετατροπή τους από δημόσιο κοινωνικό χώρο πολιτικής και πολιτισμικής ζύμωσης σε κέντρο στείρας επιστημονικής κατάρτισης. Μέσα από το καθεστώς των διαγραφών η καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο εντατικοποιείται, ενώ με την εισαγωγή των security και την εφαρμογή των face control διαμορφώνεται μια κατάσταση τρομοκρατίας που πλήττει των ανοιχτό-δημόσιο χαρακτήρα του. Οι συλλογικές αποφάσεις των φοιτητών απαξιώνονται ενώ η κυβέρνηση επιβάλλει αυταρχικά lock out. Οι ακόμα νεότεροι βιώνουν αυτό το καθεστώς «πειθάρχησης» μέσα από το «Νέο Λύκειο» και τη εντατικοποίηση που αυτό φέρνει στη ζωή τους με την πίεση και τις πολλαπλές εξετάσεις.
Ταυτόχρονα και το πεδίο της εργασίας γίνεται πιο αυταρχικό, με την εργοδοτική αυθαιρεσία να κανονικοποιεί τις παραβιάσεις της εργασιακής νομοθεσίας. Χτυπήθηκαν κεκτημένα όπως οι συλλογικές συμβάσεις και διαπραγματεύσεις, το συνδικαλιστικό δικαίωμα και το δικαίωμα στην συλλογική κινητοποίηση . Ως εξέλιξη αυτής της φάσης ακολούθησαν το πύκνωμα των δικαστικών αποφάσεων κατά των «παρανόμων και καταχρηστικών» απεργιών και η συστηματική χρήση του όπλου της επιστράτευσης εργαζομένων σε διάφορους κλάδους (μετρό, συγκοινωνίες, ναυτεργάτες, ΟΛΜΕ).
Το δε κοινωνικό πεδίο χαρακτηρίζει επίσης μια νομιμότητα a la carte και φυσικά ο στιγματισμός ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ως εχθρών. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στις φυλακές τύπου Γ παρατηρείται η πλήρης απαξίωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τα ΜΜΕ ασπαζόμενα τη φασιστική ιδεολογία κατασκευάζουν απειλητικούς «άλλους» (μετανάστες, ομοφυλόφιλους, Ρομά, Εβραίους κ.ο.κ.) οι οποίοι γίνονται οι νέοι υπεύθυνοι των όσων ζούμε. Παράλληλα, συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επικαλούμενη τη θεωρία των δύο άκρων παρουσιάζεται ως ο μοναδικός εγγυητής της ομαλότητας.
Τέλος, χαρακτηριστική είναι η κλιμάκωση της καταστολής των κοινωνικών κινητοποιήσεων που έχει σαν στόχο να εξασφαλίσει το «νόμο» και την «τάξη», απέναντι στις κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται για την κοινωνική αλλαγή. Πλέον οι περισσότερες διαδηλώσεις αντιμετωπίζονται με καταστολή και όργιο κρατικής βίας , από την πορεία της 6ης Δεκέμβρη μέχρι την αστυνομική καταστολή που δέχτηκαν πολίτες και αλληλέγγυοι του αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές. Οι κυρίαρχοι με κύριους εκπροσώπους τους τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ φαίνονται πιο αδίστακτοι από ποτέ. Τόσο που παραλίγο να αφήσουν έναν νέο άνθρωπο, κρατούμενο φυλακών, να πεθάνει επειδή διεκδικούσε τα αυτονόητα δικαιώματα του σε εκπαιδευτικές άδειες.
Σε αυτή την κατάσταση είναι επιτακτικό, να συνεχίζουμε δυναμικά να ενημερωνόμαστε, να συζητάμε, να δίνουμε ερεθίσματα και να προσπαθούμε να δώσουμε συλλογικές απαντήσεις στα ερωτήματα που μας βασανίζουν.
Την Τρίτη 16/12, ώρα 15:00 υποδεχόμαστε στοΑμφιθέατρο Αντωνιάδου τους Νίκο Γιαννόπουλο, Κώστα Δουζίνα και Γιώργο Δαρεμά σε μια συζήτηση για την αυταρχικοποίηση του κράτους στα χρόνια της κρίσης, με τίτλο «Από το κράτος-«δικαίου» στο κράτος-φυλακή».
