Όπως κάθε τι έχει την ιστορία του έτσι και το χρονικό της επίθεσης στην Δημόσια Παιδεία ξεκινά από παλιά με την Συνθήκη της Μπολόνια το 1999. Την συνθήκη αυτή έρχεται να επιβάλει στην ελληνική πραγματικότητα ο νόμος 4009 της Διαμαντοπούλου και οι αναθεωρήσεις του. Αυτοί οι νόμοι συνάντησαν μεγάλες αντιστάσεις από τεράστιο κομμάτι της πανεπιστημιακής κοινότητας και διαμόρφωσαν πολύμορφα κινήματα : πορείες, καταλήψεις, Γενικές Συνελεύσεις καθηγητών –εργαζομένων- φοιτητών. Στόχος ήταν ένα Πανεπιστήμιο για λίγους, που υποχρηματοδοτείται, περικόβει την φοιτητική του μέριμνα και λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Ιστορίες καθημερινής τρέλας;
« Οι εστίες της ΑΣΟΕΕ στην Δροσοπούλου έκλεισαν και έμεινα χωρίς σπίτι.» « Δεν δικαιούμαι φέτος κάρτα σίτισης.» « Κάνω δεύτερο πτυχίο και πληρώνω τα συγγράμματα», « Πληρώνω δίδακτρα στο μεταπτυχιακό.» « Δουλεύω μαύρα αλλά διαγράφομαι σε 2 έτη και δεν ξέρω τι να κάνω».
Οι παραπάνω φράσεις μπορεί να σου φαίνονται άσχετες μεταξύ τους αλλά δεν είναι ιστορίες καθημερινής τρέλας ούτε έπεσαν εξ ουρανού. Είναι τα επιτεύγματα των προηγούμενων κυβερνήσεων που πάσχιζαν να καταστρέψουν τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Διαμόρφωσαν έτσι μια φοιτητική καθημερινότητα εντατικοποιημένη και αυταρχική με τους φοιτητές να μετατρέπονται σε πελάτες, τους καθηγητές να υποαμείβονται και τους διοικητικούς υπαλλήλους να απολύονται. Στόχος τους ; Ένα Πανεπιστήμιο για λίγους, που θα πετάει μεγάλο κομμάτι φοιτητών έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία, αφού θα τους σπρώχνει στο να δουλεύουν και να πληρώνουν δίδακτρα.
Ένα πρώτο βήμα εκδημοκρατισμού και αναβάθμισης του Δημόσιου Πανεπιστημίου γίνεται σήμερα με το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας που καταργεί πολλές διατάξεις του νόμου Διαμαντοπούλου ,ενσωματώνοντας αρκετά από τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος το προηγούμενο διάστημα, ξαναφέρνει τους φοιτητές στην λήψη των αποφάσεων και θεσπίζει αλλαγές στην φοιτητική μέριμνα.
Φοιτητική μέριμνα
Η κατάργηση των εργολαβιών στην φύλαξη και στην στέγαση, η θέσπιση διατήρησης του δικαιώματος φοιτητικής μέριμνας μέχρι τα 2ν έτη φοίτησης, η κατάργηση των διατάξεων του ν. Αρβανιτόπουλου για διαγραφή φοιτητών που ξεπερνούν το όριο ν+2 και η αναδρομική ανάκληση των διαγραφέντων δείχνουν τη διάθεση από τη πλευρά της Πολιτείας να σεβαστεί το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Ωστόσο στο δικό μας πανεπιστήμιο, το πανεπιστήμιο των αναγκών που οραματιζόμαστε είναι αδιανόητο να υπάρχουν φοιτητές χωρίς δωρεάν σίτιση και στέγαση. Γι’αυτό αγωνιζόμαστε για να φύγουν οι εργολαβίες από τις σχολές. Διεκδικούμε ένα πανεπιστήμιο πραγματικά δημόσιο και δωρεάν που η φοιτητική μέριμνα θα παρέχεται σε όλους τους φοιτητές ανεξαιρέτως.
Έρευνα
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις απαξίωσαν στο έπακρο την δημόσια έρευνα στο πλαίσιο των Πανεπιστημίων οδηγώντας στην ενίσχυση της επιχειρηματικής λειτουργίας εντός των ιδρυμάτων και κατευθύνοντας την ώστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς και των πολυεθνικών. Αν και το νέο νομοσχέδιο καταργεί τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και αναβαθμίζει τα δημόσια ερευνητικά κέντρα, εμείς οφείλουμε να αγωνιστούμε για μια διαφορετική κατεύθυνση στην έρευνα, μια έρευνα που να γίνεται με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να διεκδικήσει την αναχαίτιση της εμπορευματοποίησης του πανεπιστημίου και την αύξηση της κρατικής τους χρηματοδότησης στοχεύοντας στην δημιουργία ενός πανεπιστημίου που θα προάγει την γνώση προς όφελος της κοινωνίας και όχι της αγοράς!
Για εμάς οι σπουδές δεν μπορούν να αποτελούν δικαίωμα κάποιων ελίτ κι έτσι το Πανεπιστήμιο δεν μπορεί να αφήνεται στα χέρια των λίγων . Αν και το νομοσχέδιο σταματά την κατρακύλα του απαξιωμένου δημόσιου Πανεπιστημίου μένουν πολλά ακόμα να γίνουν ώστε αυτό να φαντάζει ένα Πανεπιστήμιο χωρίς αποκλεισμούς και ταξικές διακρίσεις. Άλλωστε ο εκδημοκρατισμός των Πανεπιστημίων δεν μπορεί να είναι αντικείμενο μιας κυβέρνησης αλλά υπόθεση όλων μας με την ενεργή συμμετοχή μας στις Γενικές Συνελεύσεις και στις διαδικασίες του Φοιτητικού Συλλόγου. Οφείλουμε να προτάξουμε ένα διαφορετικό πανεπιστήμιο χωρίς περιορισμούς όπου όλοι ανεξαιρέτως θα μπορούν να σπουδάσουν, άρρηκτα συνδεδεμένο με την κοινωνία και τις αξίες της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και της κοινωνικής χρησιμότητας. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να διεκδικήσουμε όσα μας στερήθηκαν τα τελευταία χρόνια και ακόμα περισσότερα.
Να φτίαξουμε το μέλλον μας!
Να γίνουμε η γενιά της αντεπίθεσης!
