Η διοίκηση του πανεπιστημίου, πίστη στις παραδόσεις της, αποφάσισε να πάρει άλλη μια απόφαση για μας χωρίς εμάς. Έτσι, στη κατεύθυνση περαιτέρω εντατικοποίησης του προγράμματος σπουδών επιβάλλονται μαθήματα- αλυσίδες σε πέντε από τα οχτώ τμήματα της σχολής μας. Με αυτό το μέτρο, δεν επιτρέπεται η δήλωση ενός μαθήματος αν δεν έχουν εξεταστεί επιτυχώς προηγούμενα μαθήματα που θεωρούνται «απαιτούμενη γνώση». Κανένα άλλο ζήτημα σχετικά με το πρόγραμμα σπουδών δεν ήταν τόσο «σημαντικό» για την διοίκηση: ούτε ο τεχνοκρατισμός του, ούτε το ήδη ασφυκτικό ωράριο, ούτε η αδυναμία του να συνδέσει πραγματικά το φοιτητή με το αντικείμενο σπουδών του.
Η ολοκλήρωση μίας τέτοιας αλλαγής έχει σκοπό να μας φέρει μπροστά σε μία νέα εκπαιδευτική πραγματικότητα. Σε πρώτο βαθμό, οι αλυσίδες εισάγουν μία αντίληψη ότι οι γνωσιακή διαδικασία είναι κοινή για όλους τους φοιτητές/ φοιτήτριες – ότι υπάρχει μόνο μία σειρά και ένας τρόπος να μαθαίνουμε– παραγνωρίζοντας ένα σύνολο παραγόντων οι οποίοι μας επηρεάζουν καθημερινά όπως κοινωνική θέση, προσωπική και οικονομική κατάσταση. Επιπλέον είναι προφανές ότι η εισαγωγή αλυσίδων δημιουργεί ένα όλο και περισσότερο ανελαστικό ωράριο παρακολούθησης, γεγονός που περιορίζει δραστικά τον ελεύθερο χρόνο και λειτουργεί αντιπαραθετικά με την εκπαιδευτική ανάπτυξη του καθένα/μία μας. Για μας, η εκπαίδευση είναι μια διαδικασία που δεν περιορίζεται στο χώρο του πανεπιστημίου, μια διαδικασία που για να είναι χειραφετική και χρήσιμη πρέπει να συνδέεται τόσο με την αυτοπραγμάτωση του ατόμου όσο και με τις κοινωνικές ανάγκες. Η ύπαρξη ελεύθερου χρόνου και όσο το δυνατόν λιγότερων φραγμών (κοινωνικών, ταξικών, δομικών) , είναι απαραίτητες συνθήκες για τα παραπάνω.
Αφού λοιπόν οι αλυσίδες δεν επωφελών σε καμία περίπτωση τις ανάγκες των φοιτητών και στέκονται εμπόδιο στην βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, γιατί προωθούνται συστηματικά; Για τον ίδιο λόγο, που η χρηματοδότηση του Πανεπιστημίου έχει φτάσει σε ιστορικά χαμηλά, που προωθείται η εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά όλο και περισσότερων σχολών, που οι φοιτητικές εστίες κλείνουν ή στη «καλύτερη» υπολειτουργούν, που ακόμη και το δικαίωμα σίτισης των φοιτητών διαρκώς περιορίζεται. Όσο περισσότερο επιχειρείται η σύνδεση πανεπιστημίου- αγοράς τόσο πιο πολύ θα δημιουργείται η ανάγκη δημιουργίας ενός φτηνού, μαθημένου να δουλεύει με προθεσμίες και πίεση, υπάκουου φοιτητή και εργαζόμενου. Η οικοδόμηση ενός τέτοιου προτύπου θα ισοδυναμεί, σε μεγάλο βαθμό, με προσήλωση στο κυρίαρχο μοντέλο εκπαίδευσης και παραγωγής καθώς και στην ολοένα σκληρότερη εκμετάλλευση της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας.
Στο αύριο που μας ετοιμάζουν λοιπόν χρειάζεται να απαντήσουμε σήμερα δίνοντας μια απάντηση συλλογική, αγωνιστική και διαρκή. Δεν θα πληρώσουμε εμείς με τις σπουδές και τις ζωές μας τις επιταγές κυβέρνησης- αγοράς. Επειδή γνωρίζουμε ότι το συμφέρον μας είναι να «σπάσουν» οι από κάτω τις «αλυσίδες» τους και όχι να προσθέτονται συνεχώς νέες:
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 11/11 ΑΜΦ. Α, 13.00
