ϊκή Δημοκρατία Ρουμανίας, 1987. Βρισκόμαστε 20 χρόνια από όταν απαγορεύτηκε δια νόμου το δικαίωμα στην άμβλωση, με στόχο να αυξηθούν τα ποσοστά γεννητικότητας της χώρας. Υπό αυτές τις συνθήκες η Γκαμπριέλα (Γκαμπίτα) ανακαλύπτει, μαζί με την φίλη της Οτίλια, ότι είναι έγγυος και οι δύο κοπέλες αποφασίζουν να κλείσουν ένα ραντεβού για μια παράνομη έκτρωση σε ένα ξενοδοχείο. Πρόκειται για την πλοκή της ταινίας «4 Μήνες, 3 Εβδομάδες, 2 μέρες» του Κριστιάν Μουνγκίου. Προφανώς η πλοκή δεν μπορεί να προχωρήσει περαιτέρω εδώ, με τον φόβο ότι θα εκπέσει σε spoiler και ως εκ τούτου η περαιτέρω ανάπτυξη της θα γίνει μέσω της προβολής της ταινίας τη Δευτέρα 17/10 στο Αμφιθέατρο , στο ΟΠΑ. Γιατί όμως να προβληθεί μια τέτοια ταινία τώρα;
Συνδετικός κρίκος της προβολής και της καθημερινότητας μας ίσως είναι η πρόσφατη υπόθεση της Πολωνίας. Εκεί όπου ο νόμος για την έκτρωση είναι ακόμα και σήμερα υπέρμετρα συντηρητικός, επιτρέποντάς την μόνο σε περίπτωση βιασμού, αιμομιξίας, αν το έμβρυο είναι ανεπανόρθωτα τραυματισμένο ή η ζωή της μητέρας βρίσκεται σε κίνδυνο. Σε αυτή την ήδη αρνητική συνθήκη η κυβέρνηση του συντηρητικού “Law and Justice” επιδίωξε την περαιτέρω ποινικοποίηση της άμβλωσης καταργώντας όλες τις μέχρι τότε εξαίρεσης πλην εκείνης που αφορά την ασφάλεια ζωής της μητέρας. Έτσι μπορεί η ζωή με την έννοια της επιβίωσης να μην τίθεται ως διακύβευμα εδώ, αλλά να τίθεται όμως ξεκάθαρα το «πώς» να ζει κανείς, ή για την ακρίβεια το «πώς» να ζει μια γυναίκα. Σε αυτή την κίνηση η Πολωνική κυβέρνηση βρήκε αντίπαλες χιλιάδες γυναίκες και αλληλέγγυους στον αγώνα τους. Στην Βαρσοβία συγκεντρώθηκαν περίπου 30.000 άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους ντυμένοι στα μαύρα, με συνθήματα όπως “My Uterus, My Opinion” ή “Women Just Want to Have FUN-damental Rights”. Η κυβέρνηση που είχε φτάσει στα όρια αναγκάστηκε έπειτα από τις πιέσεις των μαζικών συγκεντρώσεων να αποσύρει την προκείμενη ποινικοποίηση. Επίσης η διεθνής αλληλεγγύη που δέχθηκαν οι γυναίκες της Πολωνίας οδήγησε σαφώς και σε εξωτερικές πιέσεις φτάνοντας σε σημείο το θέμα να μετατίθεται ακόμα και στο Ευρωκοινοβούλιο. Ωστόσο ο αγώνας δεν σταματάει εδώ, αλλά συνεχίζεται μέχρι την περαιτέρω επέκταση των δικαιωμάτων στην χώρα τόσο από άποψη θεσμικής όσο και κοινωνικής κατοχύρωσης. Διότι είναι γεγονός πως η συντηρnτικοποίηση της Πολωνίας δεν είναι ένα συμβάν που προωθείται μόνο «από τα πάνω» αλλά και «από τα κάτω» όταν για παράδειγμα πολλοί γιατροί αρνούνται να προχωρήσουν σε έκτρωση λόγω υποτίθεται ηθικών ενδοιασμών, αναγκάζοντας πολλές γυναίκες να αναζητούν ιατρική βοήθεια σε γειτονικές χώρες (Τσεχία, Γερμανία).
Συνδετικός κρίκος όμως δεν αποτελεί μόνο η κατάσταση στην Πολωνία. Σε ολόκληρο τον κόσμο παρατηρείται μια διαρκής άνοδος φασιστικών – συντηρητικών φαινομένων βασική αιχμή των οποίων αποτελεί η σεξουαλική καταπίεση και η ποινικοποίηση της αυτοδιάθεσης των σωμάτων. Από την ποινικοποίηση τους “μπουρκίνι” στην Γαλλία μέχρι την κοινωνική κατακραυγή της Παππαγγέλη ως «χαζογκόμενα» , και από τα αλλεπάλληλα περιστατικά βιασμού στην Ελλάδα μέχρι τους γάμους ανηλίκων στη Νιγηρία οι γυναίκες βρίσκονται ξανά και ξανά στο στόχαστρο. Και από την δολοφονική επίθεση στο Ορλάντο μέχρι της ατελείωτες ομοφοβικές-τρανσφοβικές επιθέσεις στα στενά της Αθήνας παρατηρούμε διαρκώς ότι η πατριαρχία όχι απλώς δεν έχει συρρικνωθεί αλλά είναι βαθιά ριζωμένη στις σύγχρονες κοινωνίες.
Επειδή για εμάς η αυτοδιάθεση των σωμάτων και η ελευθερία σεξουαλικού προσδιορισμού δεν είναι κάτι το «απλώς πολιτισμικό» ή μια «δευτερεύουσα αντίφαση» που θα λυθεί όταν με το καλό λύσουμε τα «άλλα» , καλούμε ολ@ εσάς να παρευρεθείται στην προβολή μαζί μας και να ανοίξουμε τη συζήτηση για το διακύβευμα του Φεμινισμού σήμερα κόντρα στην πατριαρχία και τα «ματσό» πρότυπα συμπεριφοράς.
Η προβολή της ταινίας «4 months, 3 weeks and 2 days» θα πραγματοποιηθεί Δευτέρα 17/10 στις 17:00 στην
αίθουσα Α32. Θα ακολουθήσει συζήτηση.
