Τον τελευταίο μήνα η εξάπλωση του κορονοϊού έχει αυξηθεί δραματικά. Μέχρι τώρα, ευπαθείς ομάδες θεωρούνται άτομα που είναι άνω των 60-70 ετών και εκείνοι/ες που ανεξαρτήτως ηλικίας αντιμετωπίζουν διάφορες παθήσεις. Προς «απογοήτευση» όσων πίστευαν ότι οι επιδημίες και οι θανατηφόροι ιοί θα έρθουν από την ανατολή μαζί με τους μετανάστες και πρόσφυγες που αγωνίζονται για περάσουν τα σύνορα, ο ιός ήρθε από τους αστούς ταξιδιώτες και τουρίστες. Μπορεί ο ιός να μην ξεχωρίζει τάξεις και εθνικότητα και να προσβάλει τους πάντες, όμως τα κράτη και οι καπιταλιστές επιλέγουν ποιους θα σώσουν, και φυσικά δεν θα ενδιαφερθούν να σώσουν τους από κάτω, τα πιο ταξικά κομμάτια της κοινωνίας που είναι και πιο ευάλωτοι απέναντι στον ιό. Το ίδιο ευπαθείς είναι και καθένας από τους 20.000 και πλέον ανθρώπους που έχουν στοιβαχτεί στο camp της Μόριας, καθώς και σε όλα τα κέντρα κράτησης.
Εκεί λοιπόν, είναι αδύνατο να εφαρμοστούν οι υγειονομικές οδηγίες για την προστασία από τον κορονοϊό, λόγω του υπερβολικού συνωστισμού αλλά και των άθλιων συνθηκών διαβίωσης (ελλιπής πρόσβαση σε νερό και σαπούνι, σίτιση, διαμονή σε σκηνές κλπ.). Άλλος ένας λόγος, για τον οποίο καθίσταται αδύνατη η εφαρμογή των οδηγιών είναι η ελάχιστη έως ανύπαρκτη ύπαρξη υποδομών υγείας στα προσφυγικά camps. Την ώρα που οι ελάχιστοι/ες γιατροί -που εργάζονται κάτω από τραγικές συνθήκες- προειδοποιούν πως η Μόρια είναι μια υγειονομική βόμβα (όχι μόνο για τον κορονοϊό αλλά και για άλλες θανατηφόρες ασθένειες) λόγω των ελεεινών συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων, η κυβέρνηση επιλέγει να κλείνει τα αυτιά και να σφυρίζει αδιάφορα απέναντι σε ένα πρόβλημα που μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες τόσο για τους/τις μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες/ισσες όσο και για τους κατοίκους χωριών και πόλεων που βρίσκονται κοντά στα camps. Επιπλέον, η κυβέρνηση πριν μερικές μέρες, αποφάσισε να διαχειριστεί το συνωστισμό στα camps σε σχέση με την πανδημία αναστέλλοντας προσωρινά τη χορήγηση ασύλου και αποφασίζοντας να περιφράξει τα κέντρα κράτησης. Αν μέχρι σήμερα, η ύπαρξη των κέντρων κράτησης χαρακτηριζόταν από την απανθρωπιά και τη βαρβαρότητά της, τώρα με την εξάπλωση του κορoνοϊού-καθώς και τις ρητές εντολές σε όλες τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες να μη συνωστίζονται- η απόφαση μη-εκκένωσης των camps και μεταφοράς τους στην ενδοχώρα, όπου θα μπορούν να προστατέψουν τους εαυτούς τους μένοντας σε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής, ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη.
Οι πρώτες αντιδράσεις έχουν ήδη ξεκινήσει. Σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε αυτό της Κορίνθου, 1200 μετανάστ(ρι)ες έχουν προχωρήσει σε απεργία πείνας προκειμένου να απελευθερωθούν από τις άθλιες και επικίνδυνες συνθήκες που τους/τις έχει στοιβάξει η ελληνική κυβέρνηση.
Παρ’ όλα αυτά,το κράτος κλείνει τα μάτια στα παραπάνω, μολονότι είναι γνωστό ότι είχε καταθέσει προς επικύρωση μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου για την επίταξη ακινήτων σε νησιά υποδοχής μεταναστών με την δικαιολογία της <<αποφυγής διακινδύνευσης δημόσιας τάξης και υγείας>>, παράλληλα προσπάθησε να το πετύχει αυτό στέλνοντας τις δυνάμεις καταστολής. Έτσι με τον μη απεγκλωβισμό των προσφύγων είναι κατανοητό ότι δεν ενδιαφέρεται για καμία δημόσια τάξη και υγεία, αλλά για το πως θα κάνει τα νησιά φυλακές για να κρατήσει τους πρόσφυγες εκτός αστικού ιστού και κυρίως εκτός Ευρώπης. Και μάλλον βρήκε την κατάλληλη στιγμή για να το κάνει πράξη αφού πρώτον όλα τα συστημικά ΜΜΕ προβάλλουν μόνο θέματα που αφορούν τον ιό παραμερίζοντας άλλα εξίσου σημαντικά όπως το προσφυγικό και δεύτερον με το πρόσταγμα ‘’μένουμε σπίτι’’ κόβουν τα χέρια σε ομάδες αλληλεγγύης που θα μπορούσαν να βοηθήσουν με τις ιατρικές γνώσεις τους ή με τη μεταφορά διάφορων υλικών (ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κλπ.).
Μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον απαξίωσης των προσφύγων/ισσών και μεταναστ(ρι)ών, εμείς επιλέγουμε να παραμένουμε αλληλέγγυοι δίπλα τους, απαιτώντας όλοι μαζί το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, βάζοντας ένα στοπ σε μια ακόμα σίγουρη μελλοντική κρατική δολοφονία. Μια κρατική δολοφονία που ήδη συντελείται εξαιτίας της υποβάθμισης της δημόσιας υγείας, της μη επίταξης των ιδιωτικών νοσοκομείων, της έλλειψης σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και σε απαραίτητο εξοπλισμό για την αντιμετώπιση του ιού.
Άμεση παροχή απαραίτητων εγγράφων ώστε να έχουν πρόσβαση στα αναγκαία κοινωνικά αγαθά.
Άμεση εκκένωση των κέντρων κράτησης και στέγαση των προσφύγων/ισσών και μεταναστ(ρι)ών εντός του αστικού ιστού ώστε να ενταχθούν στην κοινωνία.
