Διανύουμε μία περίοδο που οι σχολές παραμένουν εδώ και ένα χρόνο κλειστές, οι φοιτητικοί σύλλογοι βρίσκονται σε αδράνεια και μεγάλη μερίδα των φοιτητών δεν βρίσκεται καν στο τόπο που σπουδάζει. Η κυβέρνηση επέλεξε την συγκεκριμένη χρονική στιγμή ως καταλληλότερη για να φέρει ένα από τα πιο αυταρχικά νομοσχέδια στο προσκήνιο, το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα αντιμετώπιζε μαζικότατες αντιδράσεις. Ωστόσο, παρά τις δυσμενείς συνθήκες το φοιτητικό κίνημα αλλά και σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα έδωσαν δυναμικά την απάντηση τους απέναντι σε ένα νομοσχέδιο το οποίο έρχεται να αλλάξει τελείως τους όρους με τους οποίους ξέρουμε το πανεπιστήμιο. Γιατί για εμάς το πανεπιστήμιο είναι και ένας κοινωνικοπολιτικός χώρος ο οποίος παράλληλα με την γνώση, η οποία ήδη πλήττεται άμεσα από την τηλεκπαίδευση, συντελεί και στην ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων και διαμόρφωση συνειδήσεων καθιστώντας τον έτσι έναν ιδανικό χώρο για συλλογικές διαδικασίες.
Το νομοσχέδιο αυτό θα φέρει όριο φοίτησης, διαγραφές, πειθαρχικά, κάμερες, ελεγχόμενη είσοδο και πανεπιστημιακή αστυνομία. Φυσικά, τα μέτρα αυτά δεν στοχεύουν στην προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας όπως θέλει να παρουσιάζει το υπουργείο αλλά σκοπεύει τόσο να απονεκρώσει τις συλλογικές δράσεις και να ποινικοποιήσει τον συνδικαλισμό όσο και να δημιουργήσει ένα πρόσφορο έδαφος για την είσοδο του κεφαλαίου στις σχολές. Αυτό μακροπρόθεσμα τείνει να διαμορφώσει ένα πειθαρχημένο εργατικό δυναμικό που θα εξυπηρετεί τυφλά τις ανάγκες του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο αυτό και σε συνδυασμό με τη θέσπιση της κατώτατης βάσης εισαγωγής το υπουργείο φαίνεται ξεκάθαρα ότι λειτουργεί προς όφελος των ιδιωτικών κολλεγίων και των επιχειρήσεων, φανερώνοντας έτσι τον ταξικό του χαρακτήρα.
Οι αντιδράσεις δεν προήλθαν μόνο από τους/τις φοιτητ(ρι)ές. Η παραδοσιακά συντηρητική σύνοδος πρυτάνεων εξέφρασε την διαφωνία της αφού ομόφωνα πήρε πολλαπλές αποφάσεις κατά του νομοσχεδίου, ενώ απέναντι σε αυτό τάχθηκε η συντριπτική πλειοψηφία των συγκλήτων των ΑΕΙ της χώρας. Στην ίδια γραμμή πλεύσης κινήθηκε μεγάλη μερίδα καθηγητών και καθηγητριών από πολλά ιδρύματα είτε συμμετέχοντας σε κινητοποιήσεις είτε συλλέγοντας υπογραφές είτε αρθρώνοντας δημόσιο λόγο απέναντι στην αυταρχική πολιτική της κυβέρνησης .Αξιοσημείωτη ήταν η υποστήριξη των εργατικών σωματείων στις κινητοποιήσεις οι οποίες το τελευταίο διάστημα κλιμακώθηκαν, με την παρουσία του φοιτητικού κινήματος να γίνεται ολοένα και πιο αισθητή. Πιο συγκεκριμένα τον τελευταίο μήνα η παρουσία τόσο των φοιτητών και των φοιτητριών όσο και της εκπαιδευτικής κοινότητας στον δρόμο μαζικοποιούνταν ολοένα και περισσότερο με αποκορύφωμα την εβδομάδα της ψήφισης. Την Τετάρτη το κράτος επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά τον κατασταλτικό του ρόλο, διενεργώντας συλλήψεις εκφοβισμού και εγκλωβίζοντας τους φοιτητές που συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν έξω από τη ΓΑΔΑ. Την Πέμπτη η πορεία διαμαρτυρίας κατέληξε έξω από την Βουλή, παρέμεινε εκεί μέχρι λίγο πριν την απαγόρευση και απάντησε ηχηρά κατά του νομοσχεδίου.
Την ίδια στιγμή εντός την Βουλής η κυβέρνηση με θράσος έκανε λόγο για μειοψηφίες και ψήφισε το νομοσχέδιο αδιαφορώντας για την διαφωνία της κοινής γνώμης . Η μοναδική στήριξη σε αυτό το νομοσχέδιο πηγάζει από τον σκληρό πυρήνα της κυβέρνησης αφού μέχρι στιγμής αυτοί που έχουν υποστηρίξει το έκτρωμα Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη είναι κυβερνητικά στελέχη, η ΔΑΠ και η ΟΝΝΕΔ και τα ακροδεξιά παρακλάδια της κυβέρνησης
Το μήνυμα του φοιτητικού κινήματος είναι ξεκάθαρο: το νομοσχέδιο μπορεί να ψηφίστηκε αλλά η εφαρμογή του θα βρει σθεναρό εμπόδιο την αντίδραση της κοινωνίας.
Γιατί μπορεί η κυβέρνηση να επιθυμεί να μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε στείρα εξεταστικά κέντρα αλλά αγνοεί ότι οι φοιτητ(ρι)ές δεν κάνουν εκπτώσεις στην παιδεία που τους αξίζει και οραματίζονται το πανεπιστήμιο των αναγκών μας: ένα πανεπιστήμιο ελεύθερο και ανοιχτό στην κοινωνία. Και δεν θα σταματήσουν να αγωνίζονται για αυτό.
