26/10/11
Το τέλος του φόβου
Το διήμερο 19-20 Οκτωβρίου διεξήχθησαν οι πιο μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες μεταπολιτευτικά με τις περισσότερες επιχειρήσεις να παραμένουν κλειστές και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων να πλημμυρίζουν τους δρόμους της Αθήνας διαδηλώνοντας ενάντια στη κυβέρνηση του Μνημονίου, στη τρόικα και στο ειδεχθές πολυνομοσχέδιο που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, θεσμοθετεί την εργασιακή εφεδρεία και ανοίγει το δρόμο για απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Με αυτό τον τρόπο καταργούνται δικαιώματα των εργαζομένων που κατακτήθηκαν με αγώνες στη μεταπολεμική περίοδο. Το διήμερο αυτό δηλώσαμε ξεκάθαρα ότι δεν εκβιαζόμαστε πλέον από τα ψευτοδιλήμματα της κυβερνητικής προπαγάνδας και των ΜΜΕ περί πολιτικής του μνημονίου ή χρεοκοπία που επαναλαμβάνονται κάθε φορά που είναι να εκταμιευτεί μία νέα δόση. Την στιγμή μάλιστα που κάθε δέσμη νέων μέτρων μας φέρνει ακόμα πιο κοντά στην χρεοκοπία της κοινωνίας και της χώρας.
Ένα γεγονός που χαρακτήρισε τις συγκεντρώσεις και συνέβαλε στη μαζικότητα τους ήταν η παρουσία του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ στον ίδιο χώρο με τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Ωστόσο αποτελεί πρόβλημα το ότι συνεχίζει να βάζει διαχωριστικές γραμμές εντός του κινήματος ανάγοντας τον εαυτό του ως τη μόνη αγωνιστική δύναμη, μη αναγνωρίζοντας τις ενωτικές διεργασίες που είναι απαραίτητες για να ανατραπεί η κυβερνητική πολιτική. Θλιβερή είναι επίσης η διαπίστωση ότι κομμάτια ενός χώρου που έχει ως πρόταγμα μια άλλη κοινωνία δεν έχουν ακόμα απολέσει εξουσιαστικές λογικές μιλιταρισμού που όχι μόνο αποδεικνύονται επιζήμιες για τον αγώνα μας αλλά οδηγούν ακόμα και σε εγκληματικές ενέργειες κατά απεργών.
Η συγκέντρωση σημαδεύτηκε και από την κρατική δολοφονία του απεργού οικοδόμου και συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ Δ.Κοτσαρίδη. Η στάση της αστυνομίας τόσο καιρό προμήνυε κάποιον θάνατο με την παράνομη και εκτεταμένη χρήση χημικών, κατόπιν εντολής της πλέον αδίστακτης και επικίνδυνης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης η οποία έχοντας χάσει κάθε έννοια λαϊκής νομιμοποίησης καταφεύγει στο τελευταίο οχυρό της, τη βία.
Η οργή για τον θάνατο του 53χρονου αγωνιστή θα πρέπει να μετουσιωθεί σε έναν αγώνα για την απαλλαγή της κοινωνίας από την κυβέρνηση, την τρόικα και τις πολιτικές τους. Δείξαμε από την ψήφιση του μνημονίου με τη μεγάλη απεργία στις 5 Μάη ότι είμαστε παρόντες. Στις πλατείες τον Ιούνιο τρομάξανε με την δύναμη μας. Πλέον έχει γίνει ξεκάθαρο ότι θα γεμίζουμε ξανά και ξανά τους δρόμους και τις πλατείες όλης της χώρας όσο συνεχίζουν να αγνοούν τη βούληση μας. Με την οργάνωση μας στις συνελεύσεις στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στις σχολές ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου, με απεργίες και διαδηλώσεις και τη μαζική ανυπακοή στα μέτρα και τα χαράτσια που μας επιβάλλουν θα καταφέρουμε να νικήσουμε και να ανοίξουμε το δρόμο για καθοριστικές αλλαγές στην προοπτική μιας πιο δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας! Με πρώτους σταθμούς την ψήφιση του προϋπολογισμού στις αρχές του Νοέμβρη και την επέτειο του Πολυτεχνείου στις 17/11 ας συνεχίσουμε μαζί με τους εργαζόμενους τον αγώνα για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία των αναγκών μας.
