Security, lock out , ΜΑΤ , καταστολή…
…μόνη μας απάντηση η ανυπακοή
Δεν είναι λίγες οι φορές που το φαινόμενο του αυταρχισμού εισβάλει βίαια στην ελληνική πραγματικότητα. Ωστόσο, τις τελευταίες μέρες βιώνουμε μια όλο και πιο βίαιη επίθεση της κυβέρνησης σε ολόκληρο το χώρο του πανεπιστημίου. Γινόμαστε μάρτυρες των αυταρχικών μεθόδων που χρησιμοποιεί το κράτος έκτακτης ανάγκης για να επιβληθεί και να καταστείλει οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης, κυρίως από την νεολαία. Από το βράδυ της Τετάρτης 12/11 βρισκόμασταν αντιμέτωποι με μία όλο και πιο γνώριμη εικόνα τα τελευταία χρόνια στο κτήριο της σχολής μας. Δυνάμεις της αστυνομίας, μετά την λήξη των μαθημάτων είχαν περικυκλώσει όλο το κτήριο μπλοκάροντας κάθε είσοδο με διμοιρίες των ΜΑΤ και κλούβες. Το ίδιο, ταυτόχρονα, γίνεται και στην Νομική. Πρόκειται για άλλο ένα πραξικοπηματικό lock out με στόχο να εμποδίσει τους φοιτητές να διεξάγουν την προγραμματισμένη Γενική Συνέλευση. Το πρωί της Πέμπτης 13/11 φοιτητές συγκεντρώθηκαν έξω από την Νομική με σκοπό να διαμαρτυρηθούν για τις αυταρχικές πρακτικές των πρυτανικών αρχών και της κυβέρνησης. Ωστόσο, οι δυνάμεις καταστολής βλέποντας την μαζική παρουσία φοιτητών δεν δίστασαν να τους επιτεθούν (δις) με ξύλο και χημικά τραυματίζοντας σοβαρά 2 μέλη του ΦΣ Οικονομικού. Το απόγευμα της ίδιας μέρας στα πλαίσια της κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων ενάντια στην καταστολή γίνεται πορεία η οποία καταλήγει στο Πολυτεχνείο με σκοπό να γίνει το συντονιστικό των φοιτητικών συλλόγων. Εκεί οι φοιτητές, παρά το γεγονός ότι βρήκαν το κτίριο κλειδωμένο, κατάφεραν να ανοίξουν την πόρτα και να προσπαθήσουν να εισέλθουν εντός του χώρου. Την ίδια στιγμή τα ΜΑΤ επιτέθηκαν από παντού στους φοιτητές εγκλωβίζοντας κάποιους και χτυπώντας τους ανελέητα. Σαν να μην έφτανε αυτό, την Δευτέρα 17/11 η κυβέρνηση συνεχίζοντας τον αυταρχικό δρόμο επιτέθηκε βίαια σε κομμάτι της μεγαλειώδους πορείας ενώ δεν δίστασε να επιβάλλει συνθήκες χούντας στα Εξάρχεια.
Την στιγμή που οι φοιτητικοί σύλλογοι παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις διεκδικώντας ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, κάποιοι φιλοδοξούν να παίξουν το ρόλο των νοσταλγών της Χούντας, φέρνοντας την αστυνομία μέσα στο πανεπιστήμιο για να φιμώσουν και να καταπνίξουν οποιαδήποτε φωνή αντίστασης. Αυτή είναι η δημοκρατία τους. Αυτοί που μιλάνε για αυθαίρετο κλείσιμο σχολών δεν διστάζουν να τις κλειδαμπαρώσουν αν αυτό πρόκειται να εξασφαλίσει ότι η νεολαία θα συνεχίσει να έχει σκυμμένο το κεφάλι. Η κίνηση αυτή δεν είχε μόνο στόχο τον αποκλεισμό των φοιτητών από το κτίριο και την παρεμπόδιση των διαδικασιών και δράσεων τους. Είχε στόχο να σπείρει τον φόβο και την παραίτηση από κάθε συλλογική κίνηση που αντιτίθεται στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που προωθούν οι εγκάθετοι πρυτάνεις της ακροδεξιάς συγκυβέρνησης, τύπου Φορτσάκη. Και όλα αυτά βέβαια με την πλήρη κάλυψη των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ οι οποίες ενισχύουν και υποβοηθούν με προκλητικές πολλές φορές τοποθετήσεις(όπως την καταγγελία της ΔΑΠ Νομικής για τα επεισόδια) τις κυβερνητικές πρακτικές και την καταστολή.
Τα φαινόμενα αυτά εκδηλώνονται στα πλαίσια της γενικότερης προσπάθειας της Κυβέρνησης να εδραιώσει το δόγμα “νόμος και τάξη” τόσο στην κοινωνία όσο και εντός του πανεπιστημίου. Όποιος αντιδρά καταστέλλεται, η πολιτικοποίηση των φοιτητών ποινικοποιείται και οι συλλογικές διαδικασίες δεν αναγνωρίζονται. Βιώνουμε μια ολοένα εντεινόμενη αυταρχικοποίηση στο πανεπιστήμιο που εκφράζεται είτε με security και facecontrol είτε με τη βίαιη καταστολή της αστυνομίας. Είναι κι αυτό κομμάτι του νέου πανεπιστημίου που μας ετοιμάζουν, του πανεπιστημίου του αυταρχισμού, της εντατικοποίησης, των διαγραφών και της πειθάρχησης, όπου η δημοκρατία είναι πολυτέλεια. Το πανεπιστήμιο μετατρέπεται βίαια από δημόσιο κοινωνικό χώρο πολιτικής και πολιτισμικής ζύμωσης σε κέντρο στείρας επιστημονικής κατάρτισης. Όλα τα παραπάνω έρχονται να ταιριάξουν με το πρότυπο φοιτητή που θέλουν να διαμορφώσουν οι κυρίαρχοι. Ένα φοιτητή ο οποίος δεν θα αντιλαμβάνεται το Πανεπιστήμιο ως κοινωνικό χώρο, ως κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητας του και άρα ως ένα θεσμό πάνω στον οποίο πρέπει να παρέμβει και να προβληματιστεί, αλλά θα το θεωρεί χώρο έξω από τις κοινωνικές διεργασίες και την πολιτική ζωή.
Μόλις αυτός ο φοιτητής βγει στην αγορά εργασίας πιθανότατα θα συνεχίσει να κάνει ό, τι έκανε πάντα. Θα ανταγωνίζεται όσο περισσότερο μπορεί τους συναδέλφους του για να πραγματοποιήσει την πολυπόθητη καριέρα του. Δεν θα τολμάει να διεκδικήσει συλλογικά (π.χ μέσω συνδικάτων ή απεργίας) βελτίωση της εργασίας και άρα και της ζωής του. Θα αποδέχεται ότι από εργαζόμενος μετατρέπεται σε ωφελούμενος (βλ. voucher) που στην τελική χρωστάει και δεν του χρωστάνε. Όλες αυτές οι πρακτικές που συντελούν στη διαμόρφωση του νέου προτύπου φοιτητή και εργαζόμενου έχουν σκοπό την έξοδο του διαλόγου και της δημοκρατίας από το παιχνίδι και την είσοδο του φόβου.
Το φοιτητικό κίνημα δεν πρόκειται να υπακούσει και να προσαρμοστεί σε αυτά τα πρότυπα. Δεν πρόκειται να σταματήσει να ονειρεύεται για ένα πανεπιστήμιο που θα είναι στα μέτρα του. Γνωρίζει ότι μέσα από συλλογικούς αγώνες μπορεί να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον και να καταφέρει ένα πραγματικά Δωρεάν, Δημόσιο και Δημοκρατικό πανεπιστήμιο.
Ο αγώνας μας είναι μεγάλος, μα τα σχέδια μας μεγαλύτερα…
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
ΠΕΜΠΤΗ 20/11, 13:00 , ΑΜΦ.Α
