Το καλοκαίρι έφυγε και βρισκόμαστε πλέον στην αρχή άλλης μιας φοιτητικής χρονιάς. Έτσι λοιπόν και φέτος όπως και κάθε τέτοια χρονιά, αξίζει να αισθάνεται κανείς ότι ήρθε η στιγμή για μια νέα αρχή. Σχεδόν όπως όταν αλλάζει ο χρόνος που εύχεσαι να σου φέρει μόνο «καλά» και να αποτρέψει τα «κακά» του προηγούμενου. Ωστόσο, δεν νομίζουμε πως με τις ευχές καταφέρνει κανείς πολλά. Αυτό όχι επειδή είμαστε απαισιόδοξοι, μα γιατί γνωρίζουμε καλά πως την ιστορία την φτιάχνουν οι άνθρωποι. Ούτε η τύχη, ούτε η μοίρα! Και δεν θα έπρεπε να έχουν ημερομηνίες ορόσημο για να αρχίσουν να την φτιάχνουν. Αυτό τους κάνει να χάνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής. Θεωρούν ότι όλα καθορίζονται από συγκεκριμένες ημερομηνίες μα η αλήθεια είναι πως η ιστορία κινείται διαρκώς, είναι ενδεχομενική, και εμείς οι ίδιοι επηρεάζουμε την εξέλιξη της. Αυτό λοιπόν οφείλουμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε και να πράξουμε άμεσα ώστε να καθορίσουμε το μέλλον μας όπως το θέλουμε οι ίδιοι και όχι όπως το καθορίζουν άλλοι για εμάς βασιζόμενοι στην αδιαφορία μας. Και θα ρωτήσει κανείς «Γιατί να αλλάξουμε τον κόσμο; Δεν μας κάνει όπως είναι;». Συνάδελφοι, το γιατί να αλλάξουμε τον κόσμο είναι μεγάλη κουβέντα. Για το Πανεπιστήμιο όμως έχουμε να πούμε πολλά…
Λίγα λόγια για τη συγκυρία λοιπόν: Στα χρόνια της κρίσης όπου μεγάλο μέρος της κοινωνίας (εργαζόμενοι, νέοι, συνταξιούχοι) δέχεται την μνημονιακή επίθεση που την οδηγεί στην φτώχεια, την επισφάλεια, την απόγνωση και τη μετανάστευση, ήταν αναμενόμενη και η επίθεση στο πανεπιστήμιο όπως το γνωρίζαμε. Τα τελευταία χρόνια λοιπόν βλέπουμε μια διαδικασία αλλεπάλληλων «μεταρρυθμίσεων» στο χώρο της παιδείας. Πρόκειται για μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησαν ήδη από το 2000 με τη συνθήκη της Μπολόνια και στη συνέχεια με το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου (κομμάτι του οποίου είναι και το «σχέδιο Αθηνά»). Ουσιαστικά αυτό μεταφράζεται αφενός σε μειωμένους προϋπολογισμούς (κομμένες φοιτητικές παροχές, κλείσιμο εστιών, περικοπή συγγραμμάτων), συγχωνεύσεις-κλείσιμο τμημάτων, απολύσεις καθηγητών και εργαζομένων (διοικητικών υπαλλήλων), σπάσιμο πτυχίων, ενώ αφετέρου προάγει το νεοφιλελεύθερο σύστημα εκπαίδευσης, αμφισβητώντας το δημόσιο-δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου προς όφελος του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Διαγραφές: Στη συγκυρία αυτή λοιπόν έρχονται να προστεθούν και οι διαγραφές των φοιτητών. Το παράδοξο καταρχάς με το ζήτημα των διαγραφών είναι ότι κανείς δεν δηλώνει ξεκάθαρα το λόγο που συμβαίνουν. Είναι μήπως το κόστος των «αιώνιων-λιμναζόντων» φοιτητών στο δημόσιο; Η απάντηση είναι όχι. Οι «αιώνιοι» φοιτητές δεν κοστίζουν τίποτα στο δημόσιο (πέρα ίσως από τις κόλλες χαρτί σε κάθε εξεταστική), μιας και χάνουν όλα τους τα φοιτητικά δικαιώματα με την πάροδο των ν+2 ετών. Ούτε πάσο, ούτε συγγράμματα, ούτε σίτιση, ούτε στέγαση. Συνεπώς ο λόγος δεν είναι το κόστος. Η άποψη μας είναι πως οι λόγοι είναι δύο. Αφενός οι διαγραφές αποτελούν μέρος της συνολικής επίθεσης κατά των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων, αφού δε σέβονται το γεγονός πως πολλοί φοιτητές μπορεί να άφησαν τις σπουδές τους λόγω εργασίας για να τα βγάλουν πέρα ή να αναγκάστηκαν να παρατήσουν την πόλη που σπούδαζαν επειδή ήταν από αλλού και δεν άντεχαν το νοίκι. Αφετέρου συντελούν στη διαμόρφωση ενός διαφορετικού προτύπου φοιτητή. Οι διαγραφές φέρνουν ένα χρονικό όριο στις σπουδές των φοιτητών, πράγμα που καθορίζει τις επιλογές τους για το μέλλον μα και για το παρόν. Αυτό το χρονικό όριο εντάσσει τους φοιτητές σε ένα καθεστώς διαρκούς πίεσης αποτρέποντας τους να ασχοληθούν με τίποτα παράλληλα απ’ τα μαθήματα τους. Με το φόβο της διαγραφής που χρόνος για ψυχαγωγία, εναλλακτικές δραστηριότητες , συζήτηση; Που να βρεθεί χρόνος για συνελεύσεις, αγώνες, πορείες, καταλήψεις; Όλα θα πρέπει να τρέχουν στους ρυθμούς του ν+2.
Security: Μέχρι πέρσι κάναμε το αστείο ότι στο δρόμο για την ΑΣΟΕΕ πρέπει να ‘μαστε προσεκτικοί για να μην σκοντάψουμε σε κανα γκλομπ ή καμιά ασπίδα. Αυτό λόγω της ασταμάτητης πολιορκίας του πανεπιστημίου από τις δυνάμεις των ΜΑΤ δήθεν λέει για την πάταξη του παρεμπορίου. (Έχουμε πει και στο παρελθόν πως αν ήθελαν να το σταματήσουν όντως, θα κυνηγούσαν τα μεγάλα κεφάλια. Αντίθετα, επιλέγουνε μια διαρκή επίθεση κατά των μεταναστών μικροπωλητών. Μια επίθεση που εμείς μεταφράζουμε ως προσπάθεια επιβολής του δόγματος «τάξη και ασφάλεια» καθώς και σαν μια επίθεση κατά των φτωχών.)
Η πρυτανεία λοιπόν αποφάσισε πως η αστυνομοκρατία δεν ήταν αρκετή εκτός σχολής και είπε να κάνει κάτι και για το εσωτερικό της. Με ανακοίνωση της λοιπόν αποφάσισε να καλέσει σε διαγωνισμό στις 04/09/2014 για την επιλογή της εταιρίας security που θα αναλάβει την «ασφάλεια» της ΑΣΟΕΕ. Μάλιστα η διοίκηση του Πανεπιστημίου κατάφερε να αποσπάσει κονδύλι 254.610,00€ (συμπεριλαμβανομένου Φ.Π.Α), την ώρα βέβαια που λόγο έλλειψης χρημάτων απέλυσε 33 υπαλλήλους, έκλεισαν τις εστίες στη Δροσοπούλου, κοκ. Ο διαγωνισμός ωστόσο αποτράπηκε από ενεργούς φοιτητές που παρευρέθηκαν στο χώρο.
Από την πλευρά μας, δεν θεωρούμε πως τα security είναι προς όφελος μας. Με την εμπειρία μας ήδη από άλλες σχολές σχετικά με face-control και έλεγχους φοιτητών έχουμε να τονίσουμε πως τα security θίγουν τον ανοιχτό-δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου μας. Ακόμη, συντελούν στην αυταρχικοποίηση του. Σκεφτείτε την περίσταση όπου οι φοιτητές τις ΑΣΟΕΕ θα θέλουν να παρέμβουν με μια πολιτική δράση για να δείξουν τη διαμαρτυρία τους σε κάποιο γεγονός. Ποιος θα είναι ο ρόλος των security τότε; Μήπως εγκυμονεί ο κίνδυνος να δράσουν κατασταλτικά και να πνίξουν κάθε φοιτητική αντίδραση στο όνομα του (καλά φαντάζεστε) δόγματος «τάξη και ασφάλεια»;
Η κριτική έγινε! Τώρα οφείλουμε να δούμε πως θέλουμε να οικοδομήσουμε το μέλλον, πράγμα που χρειάζεται από εμάς όλους μαζί συλλογικά να εμπνευστούμε ένα νέο όραμα. Για εμάς το όραμα αυτό ακούει στο όνομα…
«Πανεπιστήμιο των αναγκών»: Πρόκειται για ένα πανεπιστήμιο αληθινά Ανοιχτό-Δημόσιο-Δωρεάν. Χωρίς face control και που θα καταπολεμάει τις ανισότητες μεταξύ των φοιτητών. Ένα πανεπιστήμιο για όλους και όχι για λίγους και εκλεκτούς. Ένα πανεπιστήμιο που θα ‘ναι άμεσα συνδεδεμένο με την κοινωνία και τις ανάγκες της και όχι με τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Ένα πανεπιστήμιο που θα εμπνέεται από αρχές όπως η δημοκρατία, η αλληλεγγύη και η αξιοπρέπεια. Ένα πανεπιστήμιο που η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός και της καθεμίας αποτελεί όρο για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων. Αυτά και άλλα τόσα είναι ιδανικά που εμείς θέλουμε για το «Πανεπιστήμιο των Αναγκών μας» μα κυρίως θέλουμε να είναι κάτι που θα ενέχει και τα ιδανικά ολόκληρης της πανεπιστημιακής κοινότητας…
Το να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον είναι υπόθεση όλων μας. Έτσι λοιπόν σας καλούμε όλους να αγωνιστούμε από κοινού μέσα από το φοιτητικό μας σύλλογο. Οργανώνοντάς τον, αναζωογονώντας τις Γενικές μας Συνελεύσεις και δημιουργώντας πρωτοβουλίες. Η δημοκρατία στη καθημερινότητα είναι δική μας υπόθεση, και το πανεπιστήμιο εντάσσεται σε αυτή. Ας τη διεκδικήσουμε, λοιπόν!
