Η 1η Μαϊου αποτελεί μια ημέρα άρρηκτα συνδεμένοι με τους αγώνες των εργαζόμενων ανθρώπων για καλύτερες συνθήκες εργασίας , για μια καλύτερη ζωή. Εκατό και κάτι χρόνια πέρασαν από τότε που τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο διεκδικώντας το 8ωρο της εργασίας . Ακόμα ωστόσο η εκμετάλλευση, η ανασφάλεια και η εξαθλίωση κυριαρχούν στους χώρους εργασίας. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα οι κυρίαρχοι μας διαμόρφωσαν μια «συλλογική ευθύνη» για το χρέος και έτσι αφού όπως μας έλεγαν «μαζί τα φάγαμε» , « ήμασταν τεμπέληδες » και « όλοι κλέβαμε το κράτος» χρειαζόμασταν ένα «Μνημόνιο» για να μας βάλει σε «τάξη». Όταν διαμαρτυρηθήκαμε μας είπαν πως «όλοι χάνουμε στην κρίση». Σήμερα αναρωτιόμαστε πραγματικά για αυτό..
Όλα τα στοιχεία δείχνουν πως τα μνημόνια δεν ζημιώνουν όλους το ίδιο. Είναι οι εργαζόμενοι /ες που χάνουμε και μόνο. Συγκεκριμένα, βάσει των στοιχείων της AMECO, ο λόγος κερδών/μισθών στην Ελλάδα, για τις εταιρίες, από 1.2, που ήταν πάνω κάτω στα χρόνια 1995-2009, έφθασε στο 1.7 το 2013. Αλλιώς, στα χρόνια της κρίσης, ο λόγος εταιρικών κερδών προς μισθούς αυξήθηκε κατά 40%, πράγμα απολύτως συνδεδεμένο με το γεγονός πως το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων έχει μειωθεί κατά 40%. Ακόμη μιας και μιλάμε για στοιχεία να τονίσουμε πως σχεδόν ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με καθυστέρηση που φτάνει έως και τους πέντε μήνες. Πως σήμερα ο μισθός που απολαμβάνει το 45% των μισθωτών είναι κάτω από τα 751 ευρώ. Πως Η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων οδήγησε σε μειώσεις μισθών μέχρι και 40%.
Τα παραπάνω αποτελούν μόνο μια μικρή γεύση των επιπτώσεων των μνημονίων για τον κόσμο της εργασίας. Κάθε κρίση ωστόσο μας βοηθάει να θέσουμε ερωτήματα νέα και παλιά. Έτσι ως μέρος της νεολαίας, φοιτητές/τριες που αποτελούμε τους αυριανούς εργαζόμενους/ες , οφείλουμε να αναρωτηθούμε σε τι συνθήκες θέλουμε να εργαστούμε εμείς ; Πως φανταζόμαστε την εργασία μας και έτσι πως φανταζόμαστε σε μεγάλο βαθμό την ίδια τη ζωή μας; Λαμβάνοντας υπόψη την πραγματικότητα που μας εγκαλεί για να μας θυμίσει: ότι για το 60% των νέων σήμερα η ανεργία είναι μια δεδομένη κατάσταση, ότι η χώρα μας έχει το μεγαλύτερο ποσοστό “brain drain”(πτυχιούχων επιστημόνων που μεταναστεύουν στο εξωτερικό ) από όλες τις χώρες της ΕΕ, τίθεται το ερώτημα λοιπόν αν αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια «Νέα Πρωτομαγιά» . Μια αντεπίθεση για να διαμορφώσουμε εμείς τον κόσμο που θα εργαστούμε και θα ζήσουμε.
Η κυρίαρχη ιδεολογία αυτή τη στιγμή μας λέει ότι για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας θα πρέπει να ικανοποιήσουμε τα συμφέροντα της αγοράς , τα συμφέροντα των επενδυτών, τα συμφέροντα της ανάπτυξης. Μας λέει πως πρέπει να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, πιο ευέλικτοι. Σε αυτό το κυρίαρχο πρότυπο εμείς αντιπαραβάλουμε ένα άλλο όραμα που δεν θα καθορίζεται απ΄το κέρδος αλλά από τις ανάγκες της κοινωνίας. Θα βασίζεται στη συνεργασία, τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη. Ανάμεσα στον βάναυσο ιδιωτικό τομέα και τον αυστηρό κρατισμό εμείς αντιπροτείνουμε ένα «τρίτο δρόμο». Αυτόν της Κοινωνικής & Αλληλέγγυας Οικονομίας. Μιας Οικονομίας των αναγκών.
Οι κολεκτίβες, τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, οι συνεταιρισμοί αποτελούν εικόνες του κόσμου που θέλουμε. Διαμορφώνουν έναν άλλο τρόπο οργάνωσης της παραγωγής όπου οι συνεταιρισμένοι είναι οι άμεσοι παραγωγοί που συναποφασίζουν για τις μεθόδους, την κατεύθυνση, το περιεχόμενο και το αποτέλεσμα της παραγωγικής διαδικασίας, και καρπώνονται οι ίδιοι το αντίτιμο της αξίας της εργασίας τους.
