Πριν από λίγες μέρες, υπογράφηκε μια συμφωνία μεταξύ της Ε.Ε και της Τουρκίας για το ζήτημα του προσφυγικού-μεταναστευτικού. Δυστυχώς, αυτή η συμφωνία δεν έρχεται να δώσει καμία απάντηση στην όλη κατάσταση, πάρα μόνο αποδεικνύει για ακόμη μια φόρα το συντηρητισμό και τα ακροδεξιά αντανακλαστικά «της Ευρώπης που αλλάζει». Η συμφωνία αυτή περιλαμβάνει τη κατάργηση στην πράξη των διεθνών συνθηκών, με πρώτη τη συνθήκη της Γενεύης, που προβλέπουν τη χορήγηση διεθνούς προστασίας (άσυλου) σε όσους έχουν ανάγκη: όσοι θέλουν να έρθουν προς την Ευρώπη θα «ανακόπτονται» καθώς δεν θα έχουν καμιά πρόσβαση σε διεθνή προστασία.
Είναι ξεκάθαρο ότι με αυτή τη συμφωνία δεν επιδιώκεται να λυθεί η προσφυγική «κρίση», αλλά να ελεγχθεί και να ανακοπεί η προσφυγική κίνηση από την Τουρκία προς την Ελλάδα και εν συνεχεία στην Ευρώπη. Πιο συγκεκριμένα, διαβάζοντας τη συμφωνία, βλέπουμε ότι η Τουρκία αναγνωρίζεται ως ασφαλής τρίτη χώρα, την ίδια στιγμή που διεξάγει έναν απίστευτο πόλεμο στους Κούρδους και η κυβέρνηση της διώκει πολιτικά και δολοφονεί ακτιβιστές. Ως αποτέλεσμα αυτής της αναγνώρισης θα επαναπροωθούνται σε αυτή οι οικονομικοί και πολιτικοί πρόσφυγες, φράζοντας το πέρασμα στην Ευρώπη σε ανθρώπους που πεθαίνουν στη χώρα τους και αναζητούν μια αξιοπρεπή ζωή. Ταυτόχρονα, και οι δύο πλευρές αναγνωρίζουν την ανάγκη να χτυπηθούν οι διακινητές. Βέβαια, η ειρωνία της όλης υποθέσης, είναι ότι δεν υπάρχει νόμιμο και ασφαλές πέρασμα προς την Ευρώπη, συνεπώς ο μόνος τρόπος προσέγγισης της είναι με τη βοήθεια διακινητών. Άρα με ποιον τρόπο θα χτυπηθεί αυτό που οι ίδιοι δημιουργούν και ονομάζουν «παράτυπη» μετανάστευση;
Με βάση λοιπόν και αυτή τη συμφωνία είναι ασφαλές να αντλήσουμε τη παραδοχή ότι τα κράτη ούτε θέλουν ούτε μπορούν να δώσουν λύση στο ζήτημα. Πρέπει ως εκ τούτου να πάμε παρακάτω και να διατυπώσουμε το εξής ερώτημα: ποιοι θέλουν και ποιοι μπορούν; Στο ερώτημα αυτό εμείς απαντάμε η κοινωνία δηλαδή οι απλοί άνθρωποι, οι αλληλέγγυοι/ες, οι ίδιοι οι πολιτικοί και οικονομικοί πρόσφυγες.
Με αυτές τις εξελίξεις χρειάζεται να κάνουμε πολύ περισσότερα και πολύ άμεσα : μια διεκδικητική αφήγηση απέναντι στο κράτος, ενίσχυση και δημιουργία αντιδομών (πχ καταλήψεις στέγης, κέντρα ημέρας), αυτοπρόσωπη παρουσία στα κινήματα. Το αποσπασματικό μάζεμα τροφίμων δεν μπορεί παρά να θεωρείται φιλανθρωπία. Για αρχή λοιπόν καλούμε τους συμφοιτητές/τρίες μας να ανταποκριθούμε μαζί στο καθημερινό κάλεσμα αλληλεγγύης στις 3 στην πλατεία Βικτώριας!
Να ενεργήσουμε χωρίς αυταπάτες και αναθέσεις: στο «να ανοίξουν τα σύνορα, να ζήσουν οι άνθρωποι» οφείλουμε να προσθέσουμε το «να αποκτήσουν ισότιμα δικαιώματα και προοπτικές, να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους».
