Άλλη μια νίκη ισχυρίζεται ότι πέτυχε η κυβέρνηση στο Eurogroup της 20ης Φλεβάρη. Βέβαια, άμα ρίξει κανείς μια γρήγορη ματιά στο τι συμφωνήθηκε σε αυτό το Eurogroup, μάλλον θα έχει διαφορετική άποψη. Μετά το 3ο μνημόνιο, το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, απ ότι φαίνεται θα συνεχίσουν να πληρώνουν αυτοί που δε «βγαίνουν» και αυτοί που φυσικά δε δημιούργησαν την κρίση.
Πιο συγκεκριμένα, οι δύο βασικοί πυλώνες που συμφωνήθηκαν στο eurogroup έχουν να κάνουν με τη μείωση του αφορολόγητου και τις περικοπές στις συντάξεις. Από τη μία δηλαδή η κυβέρνηση έρχεται απροκάλυπτα να μάς πει ότι για άλλη μια φορά δε θα πληρώσουν όσοι τόσα χρόνια συσσωρεύουν τον πλούτο, αλλά θα τα πάρει πάλι από τους φτωχότερους της κοινωνίας, μειώνοντας το αφορολόγητο . Και από την άλλη, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι αν δεν πετύχει τα πλεονάσματα που έχουν συμφωνηθεί το 2018, πλεονάσματα του 3,5%, θα υπάρξει περαιτέρω μείωση στους μισθούς και τις συντάξεις, γελοιοποιώντας ακόμα και τον ίδιο τον Τσακαλώτο που μέχρι πρότινος ωριώταν ότι δε γίνεται σε μια δημοκρατική χώρα ένα κοινοβούλιο να νομοθετεί μέτρα για πειόδους που έπονται της θητείας του. Πέραν του ότι είναι αστείο να θεωρεί κανείς ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να πετύχει πλέονασμα 3,5%, το οποίο δεν πετυχαίνουν ούτε οι Σκανδιναβικές χώρες, το πιο πιθανό είναι ότι αυτά τα μέτρα θα έρθουν και πριν το 2019. Η ελληνική κυβέρνηση είναι διατεθιμένη να υπογράψει οτιδήποτε της ζητήσουν, προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση και να επιστρέψει το ΔΝΤ με χρηματοδότηση στο πρόγραμμα στήριξης. Προφανώς, για ακόμη μια φορά το ζήτημα του χρέους δε συζητήθηκε, δηλαδή δεν πρόκειται να υπάρξει ελάφρυνση του χρέους.
Και αναρωτιόμαστε: από τη στιγμή που τα μέτρα λιτότητας επιβάλλονται στο βωμό της ελάφρυνσης του χρέους και το χρέος αντί να μειωθεί ολοένα και αυξάνεται, γιατί συνεχίζουν και ψηφίζουν κι άλλα μέτρα; Γιατί στην πραγματικότητα όλο αυτό το «πείραμα» δε γίνεται ούτε για το χρέος, ούτε για τις ανάγκες των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται από όλο αυτό. Με άλλα λόγια οι θυσίες του λαού δε γίνονται για τη μείωση του χρέους. Γίνονται για να «σωθούν» οι τράπεζες, να διευκολυνθούν τα αφεντικά και για να ζει ο ίδιος μέσα στο φόβο και την ανασφάλεια. Γιατί όταν δεν έχεις να καλύψεις ούτε τις βασικές σου ανάγκες, θα σε εκμεταλλευτεί πιο εύκολα ο εργοδότης, θα αναγκαστείς να δουλεύεις 8 και 10 ώρες για 400 ευρώ, δε θα αντιμιλάς όταν σου συμπεριφέρεται σα σκουπίδι. Άρα, το χρέος αποτελεί απλά ένα μοχλό πίεσης στην κοινωνία και τίποτα παραπάνω.
Δεν ξέρουμε αν η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και την ευρωζώνη θα μας λύσει τα προβλήματα ή θα ζούμε με ανέσεις, αλλά γνωρίζουμε ότι όσο παραμένουμε στην ΕΕ η λιτότητα θα εντείνεται και η κοινωνία θα πληρώνει τα σπασμένα τους.
Αγωνιζόμαστε για να πέσει αυτή η κυβέρνηση, όπως και κάθε κυβέρνηση που «μαυρίζει» τις ζωές μας, που «πατάει» πάνω στα όνειρα μας και που ωθεί τη νέα γεννιά στη μετανάστευση.
Δεν διαπραγματευόμαστε την αξιοπρέπειά μας με την ΕΕ και τους θεσμούς, κομμένη η διαπραγμάτευση για το νέο εργασιακό. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια σε κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ, ντόπια και ξένα αφεντικά.
Δε θα ζήσουμε σα δούλοι.
