κείμενο – κάλεσμα του Συντονιστικού ΑρΕν στις κινητοποιήσεις στις 8/3 για την ημέρα της γυναίκας
Η ημέρα της γυναίκας δεν είναι από αυτές τις ημέρες που τιμάται ο συμβολικός της χαρακτήρας με την εμπορευματοποίηση αγαθών που τάσσουν την γυναίκα σε στερεότυπα νοικοκυράς και μητέρας και θωρακίζοντας με αυτόν τον τρόπο το προφίλ της ανεξάρτητης γυναίκας. Η ημέρα καθιερώθηκε προς τιμή των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού της Νέας Υόρκης ,οι οποίες κατέβηκαν σε μαζική διαδήλωση στους δρόμους απαιτώντας μαχητικά καλύτερες συνθήκες εργασίας και αναβάθμιση της θέσης τους. Η εξέλιξη της κινητοποίησης έληξε με την χρήση αιματηρών κατασταλτικών μέσων από την πλευρά της αστυνομίας. Η 8η Μαρτίου αποτελεί ορόσημο όχι μόνο για την καταγραφή των σκληρών αγώνων που δόθηκαν από την εργατική τάξη στις ΗΠΑ, αλλά κυρίως για τους αγώνες του πιο υποτιμημένου τμήματος αυτής ,των γυναικών εργατριών που συνεχίζει μέχρι και σήμερα.
Η ανισότητα στην παιδεία, στην εργασία και στις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής δεν είναι κάτι αφηρημένο ,που νομίζει κανείς πως μόνο μία γυναίκα μπορεί να το αφουγκραστεί. Η ανεργία στις γυναίκες έχει φτάσει σε πολύ υψηλά ποσοστά σε σχέση με τους άντρες όπως και τα ποσοστά της μερικής απασχόλησης. Στην Ελλάδα του σήμερα -όπου προϋπήρχε το καθεστώς της ανισότητας των μισθών και της απουσία της γυναίκας σε θέσεις διευθυντικές και «κύρους»-η νεοφιλελεύθερη επίθεση πλήττει τα εργασιακά της δικαιώματα υποβαθμίζοντας τα , με χαρακτηριστικό παράδειγμα την εξασθένιση των μέτρων προστασίας της μητρότητας ,τις μαζικές απολύσεις και την επισφαλή εργασία. Παράλληλα η κουλτούρα του βιασμού είναι βαθιά εμπεδωμένη στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, κάτι που φαίνεται από τους βιασμούς στα καμπς μέχρι τα αντίστοιχα περιστατικά στα αστικά κέντρα, νομιμοποιώντας την βία σε βάρος γυναικών-και όχι μόνο- και μεταθέτοντας την ευθύνη από τον θύτη στο θύμα.
Αναμφισβήτητα η πατριαρχία είναι ένα κοινωνικό σύστημα που προβάλλεται ως κανονικότητα στις ζωές μας. Η πατριαρχία δίνει κοινωνική αξία, φωνή και δύναμη μόνο στους άντρες που συμμορφώνονται με τους ρόλους που ορίζει το ίδιο το σύστημα, με αποτέλεσμα ένα μικρό μέρος της κοινωνίας να θέτει τα πρότυπα για το σύνολό της. Τα πρότυπα αυτά επιβάλλονται βίαια στη γυναίκα. Η βία λοιπόν δεν αφορά και δεν περιορίζεται στην ενδοοικογενειακή και σωματική-σεξουαλική ή μη κακοποίηση αλλά επεκτείνεται σ’ αυτήν των πολιτικών διακρίσεων, του εργασιακού μεσαίωνα, στη θεσμική βία και ποινικοποίηση ενάντια στην αυτοδιάθεση των γυναικείου σώματος μέσω των απαγορεύσεων των εκτρώσεων, όπου στην Πολωνία πυροδότησε ένα από τα μεγαλύτερα νικηφόρα κινήματα ενάντια σε οποιοδήποτε νόμο που ελέγχει τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των γυναικών . Τα καθημερινά αυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε γυναίκα ξεχωριστά, δεν παραμένουν σε ατομικό επίπεδο αλλά παίρνουν τη μορφή κινημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο. Ιταλία , Αργεντινή , Ιρλανδία ,Νότιος Κορέα είναι μερικές από τις χώρες όπου έχουν ήδη σημειωθεί κινητοποιήσεις και καμπάνιες με διαφορετικές αφορμές πυροδότησης αλλά προς τους ίδιους κοινούς στόχους : ενάντια σε μισογυνικές , ομοφοβικές , τρανσοφοβικές ,ρατσιστικές πολιτικές. Αξιοσημείωτο παράδειγμα αποτελούν οι ΗΠΑ ,όπου παρόλο που οι γυναίκες πλήττονται ισχυρά από τις πολιτικές των τελευταίων 30 χρόνων ,οι απροκάλυπτες δηλώσεις Trump κυρίως ενάντια σε εργαζόμενες ,έγχρωμες γυναίκες και μετανάστριες ήταν η σπίθα για να ξεσπάσει το κίνημα των γυναικών. Οι γυναίκες στις Η.Π.Α καλούν σε διεθνές επίπεδο :«Ας αξιοποιήσουμε την ευκαιρία αυτής της παγκόσμιας ημέρας δράσης για να ξεμπερδέψουμε με τον φεμινισμό που αποτελεί απλά μέσο πίεσης και να οικοδομήσουμε στη θέση του έναν φεμινισμό για το 99%, έναν φεμινισμό βάσης, αντικαπιταλιστικό – έναν φεμινισμό σε αλληλεγγύη με τις εργαζόμενες γυναίκες, τις οικογένειές τους και τους συμμάχους τους σε όλο τον κόσμο.» Η ετεροκανονικότητα επιβάλλει την άποψη ότι τα ανθρώπινα όντα εμπίπτουν σε δύο διακριτές ομάδες, το αρσενικό και το θηλυκό, σε ένα αυστηρό πλαίσιο διχοτόμησης καθορισμού του φύλου. Η υπεράσπιση του δικαιώματος στον σεξουαλικό και έμφυλο αυτοπροσδιορισμό και η άρνηση στις κοινωνικά επιβεβλημένες ταμπέλες και ρόλους είναι ακόμα ένα πρόταγμα του νέου, δημιουργικού φεμινισμού που προκύπτει μέσα από τα κινήματα.
Η κοινωνία φροντίζει να σε διδάξει «πως φέρεται μία γυναίκα». Όλες αυτές οι συμβουλές της οικογένειας ,του σχολείου ,αυτές που ανακαλύπτεις μόνη σου από την οθόνη ,το περιοδικό. Αφού έχεις εξοπλιστεί με αυτά τα εφόδια ,ξέρεις τις ασχολίες σου ,τις ικανότητες σου ,τις ανησυχίες σου ,τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις σου είσαι φαινομενικά έτοιμη να αντιμετωπίσεις τη σύγχρονη πραγματικότητα. Νιώθεις έτοιμη να θέσεις τα σχέδιά σου σε εφαρμογή ,να επιδιώξεις τους στόχους σου… σπουδές, εργασία. Τότε ,πως προκύπτουν τα τείχη μπροστά σου όντας φοιτήτρια και εργαζόμενη; Αυτές «οι νουθεσίες» που όλοι γύρω σου αναπαράγουν «καλοπροαίρετα» αποτελούν λιθαράκι για αυτό το τείχος ή τον ακρογωνιαίο λίθο;
