Η δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου συχνά περιγράφεται σαν τη σταγόνα που «ξεχείλισε» το ποτήρι. Η παρομοίωση αυτή είναι αρκετά χρήσιμη για να εκφράσουμε τις ταξικές, πολιτικές και κοινωνικές αντιθέσεις που η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 κατάφερε να αναδείξει και επιχείρησε να αντιπαλέψει. Ήταν τότε , σε μια κοινωνία που ακόμη κινούνταν στις «ευδαιμονικές» αυταπάτες περί ανάπτυξης και ευημερίας, που η νεολαία μπόρεσε να αμφισβητήσει την ρητορεία των δελτίων των 8, βγήκε στους δρόμους και έθεσε εκείνη τα ερωτήματα και τις επιθυμίες της στο προσκήνιο – ενάντια στο αποκρουστικό πρόσωπο του κράτους και του καπιταλισμού.
Η βίαιη συνειδητοποίηση ότι μια ολόκληρη γένια προοριζόταν για «χαμένη », με μισθούς 700 (και αργότερα 400) ευρώ, με αστυνομοκρατία και χωρίς προηγούμενο κρατική βία, με ουσιαστική αδυναμία να διαμορφώσει την ίδια της την ζωή, έδωσε το έναυσμα για ένα κοινωνικά ενεργό ρήγμα. Με την κατανόηση της αντίστασης ως μόνης επιλογής η κραυγή του πλήθους εισέβαλε στους δρόμους και την πολιτική, μπλοκάροντας όλους τους μηχανισμούς των από πάνω, σταματώντας για ένα μήνα το ρολόι. Δείχνοντάς τη δύναμη του πλήθους όταν σταματάει να υπακούει και όταν δεν φοβάται να διεκδικήσει.
Ωστόσο ο Δεκέμβρης δεν ήταν μόνο το «νέο που πάσχιζε να γεννηθεί» αλλά και το παλιό που χρησιμοποίησε όλες του τις δυνάμεις για να επιβιώσει. Συλλήψεις, χημικά, προπηλακισμοί, ακόμη και πυροβολισμοί στις πορείες από τη μία, μιντιακή προπαγάνδα και τρομοκρατία από την άλλη. Πρακτικές που εν τέλει κατόρθωσαν να βγάλουν έξω από το προσκήνιο την δυναμική του Δεκέμβρη αλλά και χρησιμοποιήθηκαν για να δομήσουν μια νέα περίοδο – αυτή της ταξικής λιτότητας, που από τότε κύκλωνε απειλητικά την κοινωνία.
Οι ραγδαίες εξελίξεις στην κοινωνική κατάσταση τα τελευταία επτά χρόνια προσπαθούν να μεταφέρουν και να υλοποιήσουν το αίτημα των κυρίαρχων για ακόμη περισσότερες χαμένες γενιές, για ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους, για κάμψη κάθε κοινωνικού αγώνα και κινήματος. Σε αυτό το πλαίσιο, η μνήμη του Δεκέμβρη δεν μπορεί να είναι μια μνήμη ήττας ή ένα ως μη γεννώμενο συμβάν. Για μας αποτελεί μια μνήμη αντίστασης και ως εκ τούτου μια μνήμη προς διεκδίκηση και εμβάθυνση. Άλλωστε, όπως συμβαίνει συχνά ολόκληρες ιστορικές περίοδοι να σηματοδοτούνται από ένα καθοριστικό συμβάν, εμείς –μεταξύ άλλων- είμαστε και η «γενιά του Δεκέμβρη» : εκείνοι που πολιτικοποιηθήκαμε μέσα από τα γεγονότα του , εκείνοι που αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να ζήσουμε αλλιώς, να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για περισσότερες και συνεχείς ρωγμές.
Ραντεβού, λοιπόν, σε όλους τους αγώνες του σήμερα για να δώσουμε πνοή σε όσα ονειρεύτηκε ο Δεκέμβρης.
Καλούμε όλες και όλους στις 6/12 στην πρωινή πορεία μνήμης και αντίστασης, με προσυγκέντρωση στις 14.00 μμ στα Προπύλαια .
Πανελλαδικό Συντονιστικό Σχημάτων Αρ.Εν.
