Η έξαρση του covid-19 παγκοσμίως ανάγκασε τις κυβερνήσεις των χωρών να λάβουν μέτρα πρόληψης αλλά και αντιμετώπισης της πανδημίας. Έγιναν ευρέως αντιληπτές οι συνέπειες της συνειδητής υποβάθμισης του δημόσιου συστήματος υγείας σε παγκόσμιο αλλά και σε εθνικό επίπεδο. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αποτελεί η Ιταλία και πιο συγκεκριμένα η Λομβαρδία όπου παρά το γεγονός ότι έχει ένα από τα καλύτερα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης αναγκάζονται να επιλέγουν ποιοι θα περιθάλπουνε ανάλογα με την πιθανότητα επιβίωσης. Εύλογα λοιπόν καταλήγουμε να αναρωτιόμαστε τι ήταν αυτό που εξέθεσε σε τέτοιο βαθμό τα συστήματα υγείας τόσων χωρών.
Ακολουθώντας πιστά τα δόγματα των ιδιωτικοποιήσεων και της κερδοσκοπίας στο χώρο της υγείας (π.χ. ασφαλιστικές εταιρίες, φαρμακοβιομηχανίες κλπ) η παγκόσμια κοινότητα δεν έφτασε κατά λάθος να απειλείται με αφανισμό μεγάλου μέρους της. Κυρίαρχη αιτία είναι η επικράτηση του καπιταλισμού και η επιβολή νεοφιλελεύθερων πολιτικών που δεν σέβονται τον άνθρωπο και το περιβάλλον θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό του κέρδους. Εξάλλου είναι γνωστό ότι τη δεκαετία που ακολούθησε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, η Ε.Ε. κάλεσε περισσότερες από 60 φορές τα μέλη της να περικόψουν τις δαπάνες Υγείας και να προχωρήσουν σε ιδιωτικοποιήσεις του κλάδου. Πιο συγκεκριμένα, στην Ελλάδα με πρόσχημα την περικοπή δαπανών λόγο μνημονίου το ΕΣΥ δέχτηκε τεράστια επίθεση, κλείσιμο νοσηλευτικών μονάδων, συγχώνευση άλλων, αδιαφορία για την πρωτοβάθμια φροντίδα, δραστική μείωση του προϋπολογισμού υγείας. Ως αποτέλεσμα, την ώρα που η πανδημία ξεκίνησε να εξαπλώνεται και στην Ελλάδα η κυβέρνηση αγωνιά να πάρει μέτρα ενδυνάμωσης της δημόσιας υγείας σε μία απέλπιδα προσπάθεια να καλύψει την προσέγγιση της επί του ζητήματος.
Από άκρη σε άκρη του πλανήτη γίνονται ξεκάθαρα δυο συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι η Υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και η οποιαδήποτε εμπορική προσέγγιση του μπορεί να αποδειχτεί τουλάχιστον καταστροφική. Έμπρακτη απόδειξη ότι σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της δημόσιας υγείας το πολιτικό μοτίβο των κυβερνήσεων είναι η στελέχωση και η δημιουργία δημόσιων δομών υγείας. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο μοναδικός δρόμος αντιμετώπισης μαζικών κρίσεων είναι η συλλογική ευθύνη και η αλληλεγγύη. Η αυταπάρνηση των εργαζομένων στον Ιατρικό τομέα είναι χαρακτηριστική και απαιτεί την διαρκή στήριξη όλων μας όχι μόνο στην παρούσα κρίση αλλά και ευρύτερα στο πεδίο των διεκδικήσεων τους. Γίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ λοιπόν ότι ‘ο λαός σώζει τον λαό.
