Εν έτη 2016 η Ελλάδα παραμένει η μοναδική χώρα που γιορτάζει την έναρξη του πολέμου και όχι την απελευθέρωση της. Το κράτος συγκεκριμένα υμνεί τον δικτάτορα Μεταξά ως εθνικό ηγέτη και καπηλεύεται το περήφανο και αντιφασιστικό όχι του λαού για τους δικούς του ιδεολογικούς σκοπούς. Αλήθεια ποιος πραγματικα ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς και ποιος είπε το ΄΄Όχι΄΄; Από το 1936 που ξεκίνησε η δικτακτορία του Μεταξά το ελληνικό κράτος αποτελούσε κράτος βαθιά αντικομμουνιστικό, αντικοινοβουλευτικό και ολοκληρωτικό όπως ο ίδιος δήλωνε , κάτι που το έβαζε στο ίδιο ιδεολογικό φάσμα με την φασιστική Ιταλία και την ναζιστική Γερμανία. Τί ήταν αυτό που πραγματικά τον ανάγκασε να πει το ΄΄’Όχι΄΄; Ο λόγος είναι ότι ο ίδιος είχε τοποθετηθεί στην εξουσία από τον Βασιλιά και τους Άγγλους με σκοπό να υπερασπιστεί τα συμφέροντα τους,τα οποία ήταν αντίθετα της Ιταλίας, και όχι τις ελευθερίες του ελληνικού λαού. Το ΄΄Όχι΄΄ του Μεταξά δεν είχε τίποτα το πατριωτικό, ήταν πλήρως συμφεροντολογικό και υπό την πιο ιταμή εκδοχή του συμφέροντος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι κατά την διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χιλιάδες κομμουνιστές οι οποίοι στη συνέχεια δόθηκαν στα χέρια των Ιταλών φασιστών.
Την ίδια στιγμή , ο λαός με πρωτοπόρο το ΚΚΕ συσπειρώνεται και οργανώνει την δικιά του αντίσταση γύρο από το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ), ιδρύει τον Ελληνικό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ) και την Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ) για την απελευθέρωση από τον ξένο ζυγό και την αντιφασιστική νίκη των λαών. Παρά την επικράτηση του ΕΑΜ και την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Ναζι ο πόλεμος στην πραγματικότητα δεν σταμάτησε ποτέ. Κατά την φυγή τους άφησαν πίσω τους ταγματασφαλίτες, δοσίλογους και μαυραγορίτες οι οποίοι είχαν πλουτίσει εις βάρους του ελληνικού λαού, σε συνεργασία με τους κατακτητές. Ταυτόχρονα το γεγονός ότι η Ελλάδα εξαρτιόταν οικονομικά από την Αγγλία συνέβαλε στην οργάνωση ενός αντικομμουνιστικού μπλοκ που κήρυξε πόλεμο με το ΕΑΜ και κορυφώθηκε με τα Δεκεμβριανά. Ο κύριος λόγος που επιτέθηκαν στο ΕΑΜ ήταν ότι πέρα από το απελευθερωτικό μέτωπο γεννούσε αιτήματα για πιο δίκαιη κοινωνία χωρίς κοινωνικές ανισότητες και σχέσεις εξουσίας, καθώς και ο φόβος της κομμουνιστικής επικράτησης.
Βέβαια η αλήθεια ότι τα περισσότερα από αυτά δεν θα τα βρει κάποιος στα βιβλία της Ιστορίας γιατί δυστυχώς την Ιστορία την γράφουν οι νικητές. Το σχολείο ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους αποκρύπτει την πραγματικότητα από τους μαθητές( ΕΑΜ , ΕΛΑΣ , ΕΠΟΝ , Βελουχιώτης) , παρουσιάζει του κομμουνιστές ως τρομοκράτες και υμνεί τον Δικτάτορα Μεταξά και τους δοσίλογους. Ακόμα και ο τρόπος που το ίδιο το κράτος αποφασίζει να ΄΄ γιορτάσει την εθνική επέτειο ΄΄ δηλαδή με μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις, συμβάλει στην έξαρση εθνικιστικών φαινομένων , στην διατήρηση μιλιταριστικών προτύπων και στην διαμόρφωση ΄΄εθνικής΄΄ συνείδησης από μικρή ηλικία.
Για εμάς η 28η Οκτωβρίου αποτελεί εθνικιστική γιορτή με τον τρόπο που αυτή πραγματοποιείται και τα πρότυπα-ανθρώπους που θέλει να προβάλει στην κοινωνία, καθώς και με τον τρόπο που αυτή αναπαράγεται από την κυρίαρχη ιδεολογία αλλοιώνοντας το αντιφασιστικό χαρακτήρα της.
Ο αντιστασιακός αγώνας και η προοπτική μιας ελεύθερης και ειρηνικής ζωής είναι για μας αξίες επετείου όχι ωστόσο στην εθιμοτυπική τους διάσταση. Η αναγνώριση όσων αγωνίστηκαν είναι ο ίδιος ο αγώνας. Είναι η ενίσχυση της κίνησης που ανατρέπει την καταπίεση ως την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων
