FUCK DECEMBER 2008 – FIGHT NOW
Πριν 4 χρόνια, τέτοιες μέρες, ένας 16χρονος μαθητής έπεσε νεκρός από τη σφαίρα ενός αστυνομικού. Μίντια και κυβέρνηση έσπευσαν να δικαιολογήσουν την κρατική αυτή δολοφονία παρουσιάζοντας την είτε ως ατύχημα είτε ως μεμονωμένο περιστατικό. Το όπλο όμως δεν τo έστρεψε ένας αστυνομικός σε έναν 16χρονο αλλά όλο το σύστημα απέναντι μας. Δεν κατάφεραν να μας αποπροσανατολίσουν. Η δολοφονία του Αλέξη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η αφορμή που έδωσε ορμή σε όλες τις αιτίες. Η οργή και η κινητοποίηση του κόσμου ήταν άμεση, πήρε μεγάλες διαστάσεις και δεν περιορίστηκε μόνο σε πορείες του κέντρου και συγκρούσεις αλλά επεκτάθηκε στις γειτονιές όλης της Ελλάδας ενώ εκατοντάδες καταλήψεις ξεπήδησαν με μιας. Για 2 βδομάδες όλη η χώρα κινιότανε στον ρυθμό που επέβαλαν οι εξεγερμένοι.
Αυτό που διαφοροποιεί την εξέγερση του Δεκέμβρη είναι ότι πυροδοτήθηκε από τον αυθορμητισμό και την αγανάκτηση της νεολαίας. Ήταν μια εξέγερση που, αν και στηρίχθηκε από πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, δεν καπελώθηκε από κανένα κομματικό μηχανισμό και εξέφρασε με απόλυτη αυθεντικότητα τους φόβους και τις αμφιβολίες της γενιάς μας για το μέλλον της. Η κοινωνία μας πριν χρεοκοπήσει οικονομικά είχε ήδη χρεοκοπήσει πολιτικά και ηθικά. Ο ατομισμός, η κουλτούρα του βολέματος και η αυξανόμενη καταπίεση από το ξαναγεννημένο αστυνομικό κράτος έσπρωξαν χιλιάδες κόσμου σε μια ενστικτώδη σχεδόν αντίδραση. Έτσι ο Δεκέμβρης αποτέλεσε έναυσμα για αναζήτηση και αμφισβήτηση πέρα από το υπάρχον. Ήταν ένας συναγερμός. Κάτι δεν πήγαινε καλά και το ΄χαμε καταλάβει. Επίσης εκείνες τις μέρες διαλύθηκαν πολλές από τις αυταπάτες μας για το ρόλο της αστυνομίας και κατηγορήσαμε πλέον ευθέως τις κυβερνήσεις ως αυτουργούς.
4 χρόνια μετά..
… η κοινωνική πραγματικότητα έχει αγριέψει περισσότερο. Η τρικομματική κυβέρνηση λίγες βδομάδες πριν υπέγραψε για τρίτη φορά την καταδίκη μας ,εκτελώντας τις εντολές της Τρόικα, και με τα μέτρα που επιβάλλει κάνει τους τότε φόβους μας πραγματικότητα. Από γενιά χωρίς μέλλον, γίναμε γενιά χωρίς παρόν. Με την ανεργία στους νέους να σκαρφαλώνει πάνω από 50% ενώ οι μεγαλύτεροι από μας βρίσκονται απέναντι σε ένα σοκ εξαθλίωσης, στα 40 τους άνεργοι με οικογένειες να θρέψουν. Κι έτσι η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλλει με άλλο τρόπο αυτές τις πολιτικές παρά μόνο με οξυμένη καταστολή: προληπτικές προσαγωγές, κουκουλονόμος, τρομονόμος, συλλήψεις και ξύλο στο σωρό, βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ (ακόμα και με teaser), δημοσίευση φωτογραφιών συλληφθέντων διαδηλωτών στο site της Αστυνομίας. Τότε είχαμε την κορύφωση της αστυνομικής αυθαιρεσίας με την δολοφονία ενός παιδιού. Τώρα η αστυνομική αυθαιρεσία και βιαιότητα είναι διάχυτη και απολύτως θεσμοποιημένη, σαν κανονικότητα. Και αγκαλιά με την αστυνομία, οι νεοναζί φίλοι της που βρίσκουν κομματική έκφραση στη Χρυσή Αυγή και εγκληματούν αδιακρίτως εις βάρος των μεταναστών και όσων αντιστέκονται με την απόλυτη κάλυψη ή και στήριξη της ελληνικής Αστυνομίας και της κυβέρνησης.
Ο Δεκέμβρης ήταν η “μπλε οθόνη” που μας έλεγε ότι το σύστημα κράσαρε. Τώρα είναι η ώρα του format. Είναι η ώρα να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις. Και η αναγκαιότητα γι’ αυτές τις απαντήσεις δεν προκύπτει μόνο από κάποιο νεανικό ρομαντισμό αλλά έχει να κάνει με την ίδια μας την επιβίωση. Όχι αντίσταση γενικά και αόριστα. Πρέπει να δραστηριοποιηθούμε εμείς, τώρα και εδώ. Το πανεπιστήμιο δεν είναι ανεξάρτητος χώρος από την κοινωνία για αυτό χρειάζεται να μετατραπεί σε πεδίο δράσης. Δεν μπορούμε να είμαστε οι φοιτητές που ενδιαφερόμαστε μόνο για τις σπουδές μας και ν’ αδιαφορούμε για τον κοινωνικό μας περίγυρο όσο και αν ορισμένοι θέλουν να περάσουν αυτή τη νοοτροπία. Τη στιγμή μάλιστα που και το ίδιο το πανεπιστήμιο βρίσκεται στο στόχαστρο.Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αντισταθούμε συλλογικά στην εξαθλίωση και τον εκφασισμό που θέλουν να μας επιβάλουν και ν’ αναζητήσουμε όλοι μαζί τους δρόμους εκείνους που θα εξυπηρετούν τις δικές μας ανάγκες και όχι τα δικά τους κέρδη. Με την ίδια ορμή και μίσος για το υπάρχον όπως τότε, με περισσότερη σκέψη και δημιουργία να ξαναφτιάξουμε το κόσμο όπως τον θέλουμε εμείς.
