«Πάνω σε τούτη την πεσμένη πόρτα δώσαμε ξανά τον όρκο – όρκο της νιότης,
της ζωής, της λευτεριάς, όρκο του ονείρου και της πράξης»
Γιάννης Ρίτσος (Η Πόρτα του Πολυτεχνείου)
ΤΟΤΕ:
21 Απριλίου 1967. Επίορκοι αξιωματικοί του στρατού με επικεφαλή τον συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο καταλαμβάνουν την εξουσία της χώρας με πραξικόπημα. Καταλύουν την Δημοκρατία και τους υφιστάμενους θεσμούς. Το νέο καθεστώς προχωράει από τις πρώτες ώρες σε κήρυξη στρατιωτικού νόμου για αόριστο χρονικό διάστημα, απαγόρευση κάθε πολιτικής δραστηριότητας και καθιέρωση αυστηρής λογοκρισίας. Έκτοτε ακολούθησαν συλλήψεις, εξορίες και εκτελέσεις για τους αντιρρησίες. Πολίτες, κυρίως αριστερών πεποιθήσεων και μέλη της ΕΔΑ διώκονται και δολοφονούνται. Απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις, οι πορείες και οι συγκεντρώσεις. Η κοινωνική εξαθλίωση επιδεινώθηκε και τα ανθρώπινα δικαιώματα δέχθηκαν σοβαρό πλήγμα.
Στις 21 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις με τέσσερις χιλιάδες φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κύρια αιτήματά τους η ανάκληση του νόμου 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων», η κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, του πανεπιστημιακού ασύλου, της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων. Η αστυνομία επεμβαίνει και τα σκηνικά βίας κορυφώνονται.
14 Νοεμβρίου του 1973. Οι φοιτητές του πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα, άρχισαν διαδηλώσεις και ξεκινάει η λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Από τις 14 μέχρι τις 17 Νοεμβρίου στήνονται οδοφράγματα και διεξάγονται οδομαχίες μεταξύ εξεγερμένων και αστυνομίας. Η κυβέρνηση αποφασίζει την επέμβαση του στρατού και ένα τανκ εισβάλλει στο πολυτεχνείο γκρεμίζοντας την κεντρική πύλη και συνθλίβοντας μαζί της 2-3 φοιτητές. Κατά την έξοδό τους, πολλοί φοιτητές δολοφονούνται από τα πυρά της αστυνομίας. Λίγους μήνες αργότερα ( 24/7/1974 ) η δικτατορία καταρρέει υπό το βάρος τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και των κοινωνικών πιέσεων.
ΤΩΡΑ:
Έτος 2007-2008.Ξεσπάει η διεθνής οικονομική κρίση και αρχίζει η παγκόσμια ύφεση. Έτος 2010. Η ελληνική κρίση χρέους αποτελεί πλέον πραγματικότητα. Η χώρα ,υπό την κυβέρνηση Παπανδρέου, προσφεύγει στο ΔΝΤ. Οι κυρίαρχοι ισχυρίζονται πως πρέπει να μπούμε σε μια «τάξη», πως «όλοι μαζί τα φάγαμε», πως χρωστάμε και έτσι η λιτότητα είναι ο μόνος τρόπος να εξιλεωθούμε. Έτσι αρχίζει το καθεστώς των μνημονίων. Στα επόμενα χρόνια και υπό την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ οι οικονομικές ανισότητες εντείνονται. Βίαιες περικοπές των μισθωτών, πτώση του κατώτατου μισθού, περικοπές σε βασικούς τομείς του δημοσίου ( παιδεία, υγεία), ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας (ΟΠΑΠ, ΟΤΕ). Μέσα σε όλα αυτά έρχεται και η κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων όπως οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και πλέον η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.
Μαζί με το καθεστώς των μνημονίων όμως και της οικονομικής εξαθλίωσης της μεγάλης πλειοψηφίας, αρχίζει και η μετάλλαξη του «δημοκρατικού» κράτους που υποσχόταν ο νεοφιλελευθερισμός σε «Κράτος έκτακτης ανάγκης». Αυτό μεταφράζεται στην αύξηση της καταστολής. Στην απαγόρευση πορειών και συναθροίσεων. Στην παρατεταμένη αστυνομοκρατία, τους ελέγχους τηλεφωνικών κλίσεων, στις φυλακές τύπου Γ, στα κέντρα κράτησης, σε επιστρατεύσεις, και στις παρακάμψεις του Συντάγματος. Πλέον ζούμε το κράτος στην πιο αυταρχική του μορφή μετά την πτώση της χούντας, ενώ παράλληλα τα κοινωνικά κινήματα φαίνεται να βρίσκονται σε τέλμα.
ΤΟ «ΤΟΤΕ» ΚΑΙ ΤΟ «ΤΩΡΑ»
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να αναβιώνει διαρκώς το ερώτημα: «Έχουμε χούντα σήμερα»; Όχι, δεν έχουμε χούντα. Αν είχαμε, εσείς δεν θα διαβάζατε το εν λόγω κείμενο και ενδεχομένως και εμείς να μην το είχαμε γράψει. Ωστόσο είμαστε βέβαιοι πως αυτό που ζούμε ούτε δημοκρατία μπορεί να αποκαλείται. Ίσως η αλήθεια να συνοψίζεται στο σύνθημα «Χούντα δεν γνωρίσαμε μα ούτε δημοκρατία». Τόσο η Δικτατορία όσο και το αυταρχικοποιημένο κράτος του σήμερα, πασχίζουν με κάθε μέσο να μας στερήσουν κάθε δυνατότητα αλλαγής και ανατροπής. Συνεπώς, δεν είναι το «Πολυτεχνείο» αυτό καθεαυτό επίκαιρο αλλά ο αγώνας για δημοκρατία και δικαιοσύνη. Η επικαιρότητα του πολυτεχνείου συνιστάται καταρχάς στα ερωτήματα και τους προβληματισμούς εκείνων των φοιτητών. Μα για να τα αντιληφθούμε αυτά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια βασικά θέματα…
Τι ήταν η Χούντα;
Ήταν προϊόν μιας βαθύτατης πολιτικής κρίσης. Ήταν σε μεγάλο βαθμό η συνέχεια του εν μέρει αντιδημοκρατικού και αυταρχικού καθεστώτος του 1949-1967. Ήταν ένα καθεστώς «κράτους εκτάκτου ανάγκης» με τη μορφή στρατιωτικής δικτατορίας που στόχο είχε την επιβολή των οικονομικών ελίτ και μπλοκ εξουσίας έναντι των υποτελών. Δεν «χάσανε» όλοι στη χούντα, όπως δεν «χάνουμε όλοι στην κρίση» . Όπως και τώρα, έτσι και τότε υπήρχαν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες (οικονομικές ελίτ) που ευημερούσαν. Αυτές ήταν που στήριξαν το στρατιωτικό καθεστώς προκειμένου να επιβληθούν (και για να εναντιωθούν στον λεγόμενο «κομμουνιστικό κίνδυνο»). Η χούντα δεν επιβλήθηκε απλώς από τον αμερικάνικο παράγοντα, αλλά συγκαθορίστηκε από την σύγκλιση των συμφερόντων των οικονομικά ισχυρών της Ελλάδας με τα πολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή.
Τι ήταν το πολυτεχνείο;
Όσο και αν θέλουν οι κυρίαρχοι να αμφισβητήσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον αντιδικτατορικό αγώνα. Όσο και αν θέλουν να μας πείσουν πως ήταν μύθος ή πως η δικτατορία δεν ήταν και τόσο «κακή» τελικά. Εμείς οφείλουμε να κάτσουμε και να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή τι ήταν και τι δεν ήταν το Πολυτεχνείο.
Το Πολυτεχνείο, λοιπόν, δεν ήταν αποτέλεσμα των ηρωικών πράξεων ορισμένων θαρραλέων ανθρώπων. Ήταν ένα μαζικό, λαϊκό κίνημα στο οποίο συμμετείχε πλήθος απλών ανθρώπων, οι οποίοι συντόνισαν την δράση τους, πέρα από πολιτικές «πρωτοπορίες » και κομματικές παρωπίδες, κάτω από κοινά αιτήματα όπως: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», «Δημοκρατία», «Κάτω η χούντα»,«Εξουσία στο λαό».
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν μεμονωμένα πρόσωπα που εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους σε αυτήν την εξέγερση με βουλευτικές και υπουργικές θέσεις. Ήταν το πλήθος των «ανώνυμων» ανθρώπων οι οποίοι αγωνίστηκαν.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, υπάρχουν οι βασικοί όροι για την αναβίωση του μηνύματος του Πολυτεχνείου. Σε μια περίοδο στην οποία η δημόσια και δωρεάν παιδεία δέχεται μια συστηματική και έντονη επίθεση από τη κυβέρνηση υπάρχει χώρος για το μήνυμα του Πολυτεχνείου. Σε μια εποχή στην οποία με το πρόσχημα την οικονομικής κρίσης καταπατούνται χωρίς δεύτερη σκέψη τα οικονομικά και κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών, οφείλουμε να προβληματιστούμε και να στοχαστούμε πως μπορεί να αναδυθεί ένα νέο κίνημα το οποίο να καταλήξει σε μαζικούς και νικηφόρους αγώνες. Αγώνες για την δημοκρατία και την ελευθερία, ενάντια στον αυταρχισμό και την κρατική καταστολή.
Συνοψίζοντας ,η εξέγερση του πολυτεχνείο μπορεί να μην έδωσε την οριστική απάντηση στο αίτημα για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» και ακόμα στις μέρες μας η «κληρονομιά της χούντας» να φαίνεται πιο έντονα από ποτέ. Ωστόσο αποτελεί οδοδείκτη και χρήσιμο μάθημα για τους αγώνες του σήμερα. Αγώνες, ωστόσο που για να πραγματωθούν απαιτούν την ενεργή δράση όλων μέσα από την αναζωογόνηση των συλλογικών μας διαδικασιών. Γι’ αυτό λοιπόν…
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ Φ.Σ. ΑΣΟΕΕ
ΠΕΜΠΤΗ 13/11 , 13:00 , Αμφ.Α
Από την εξέγερση του Πολυτεχνείου στους αγώνες του σήμερα !
