Όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να ξεχάσει ο φοιτητής ότι στη σχολή υπάρχει Φοιτητικός Σύλλογος, όσο και αν απαξιώνουν και σαμποτάρουν τις διαδικασίες του, σήμερα μας δίνει μια ‘’ιδιαίτερη’’ αφορμή για να μιλήσουμε για αυτόν. Για την ιστορία του, για τη συμμετοχή σου σε κινηματικές διεργασίες , για το όνομα του και το συμβολισμό που εμπεριέχει.
Πάνε πενήντα χρόνια από τα Ιουλιανά του 1965, μα μερικά πράγματα δεν φεύγουν τόσο γρήγορα ή απλά από τη συλλογική μνήμη. Η γένια του 1 1 4, η γένια που υπερασπίστηκε μαζικά τη δημοκρατία και μάτωσε για αυτήν, ήταν η γενιά των γονιών μας ή παππούδων μας. Ήταν η γενιά που για να αντισταθεί στην πολιτική παλατιού και των οικονομικών ελίτ να μεταβάλλουν κατά το δικό τους δοκούν τις κυβερνήσεις που ψήφιζε ο λαός, προέβαλλε τη συλλογική δράση και τη μαχητικότητα. Ξεκινώντας με μαζικές κλαδικές απεργίες και φτάνοντας στη δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων οι πολλοί, ο λαός κατάφεραν να δείξουν τα πήλινα πόδια ενός κατεστημένου που καταδυναστεύεται τις τύχες του. Με τα αιτήματα της δημοκρατίας, του σεβασμού της λαϊκής κυριαρχίας, με πρόταγμα το άρθρο 114 του Συντάγματος: «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.» οι εργαζόμενοι, η νεολαία , η Αριστερά έκαναν την Αθήνα και τις άλλες πόλεις να παραλύσουν.
Σε αυτή την γενιά άνηκε και ο αγωνιστής Σωτήρης Πέτρουλας-φοιτητής της ΑΣΟΕΕ, μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη- δολοφονημένος σε ηλικία 23 χρονών στις 21 Ιουλίου 1965 από ένστολους παρακρατικούς. Το όνομα ενός τέτοιου ανθρώπου φέρει ο φοιτητικός μας σύλλογος και για αυτό δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το ντροπιάζουμε.
Δεν έχει κανένα δικαίωμα η ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ, που απαξιώνει τη συλλογική ζωή και τους αγώνες να αναφέρεται σήμερα στο Σωτήρη Πέτρουλα για μερικά likes στο facebook.
Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα και εμείς ,όλες οι αριστερές και προοδευτικές συλλογικότητες να ξεχνάμε τη ζωή και τη ιδανικά του. Το χαμό ανθρώπων σαν τον Σωτήρη, τον Νίκο Τεμπονέρα, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, τους νεκρούς συντρόφους στην Τουρκία -που χτες (20.07) έδωσαν τη ζωή τους για να βοηθήσουν το Κομπάνι, πέφτοντας θύματα των ισλαμοφασιστών – δεν τους πρέπουν δάκρυα. Να στεγνώσουμε τα δάκρυα μας για να φύγει το νερό και να μείνει το αλάτι – η πικρία για τα χρόνια που στερούμαστε, για την αλλοτρίωση που μας επιβάλουν , η γεύση μιας άλλης ζωής και τα καθαρά μάτια που βλέπουν ένα νέο κόσμο να προσπαθεί να ξεπροβάλει από τις χαραμάδες του παλιού. Αποστολή μας: όσες περισσότερες χαραμάδες γίνεται.
Στο σήμερα, για την μνήμη του παρελθόντος και για την προοπτική του μέλλοντος, σε κάθε μάχη Δαυίδ και Γολίαδ, θα είμαστε με αυτόν που δεν έχει παρά μια σφεντόνα και τα γυμνά του χέρια και όμως αγωνίζεται.Όχι λοιπόν στο πραξικόπημα της ΕΕ, όχι σε μια ακόμη κοινωνική επίθεση, όχι στα μνημόνια και όσους τα υπογράφουν, όχι στο χρέος και τη λιτότητα.
Ας βγάλουμε το όχι μας στους δρόμους και ας το κάνουμε πράξη. Επειδή το μέλλον διαρκεί πολύ περισσότερο από την ιστορία, τα δάκρυα μας στεγνώνουν και γίνονται αλάτι.
