ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ !
«Πάνω σε τούτη την πεσμένη πόρτα δώσαμα ξανά τον όρκο – όρκο της νιότης, της ζωής, της λευτεριάς, όρκο του ονείρου και της πράξης»
Γιάννης Ρίτσος (Η Πόρτα του Πολυτεχνείου)
Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 36 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τριαντα πέντε χρόνια πριν στο Πολυτεχνείο δόθηκε ο αγώνας για ελευθερία, δημοκρατία, παιδεία και κοινωνική δικαιοσύνη ή αλλιώς ο αγώνας για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» που έμεινε στην Ιστορία τόσο για το αποτέλεσμά του όσο και για τις μαζικές, ενωτικές διαδικασίες του.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ «ΔΕΝ» ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Τι ήταν όμως πραγματικά αυτή η εξέγερση. Το Πολυτεχνείο δεν ήταν αποτέλεσμα των ηρωικών πράξεων ορισμένων θαρραλέων ανθρώπων. Ήταν ένα μαζικό, λαϊκό κίνημα στο οποίο συμμετείχε πλήθος απλών ανθρώπων, οι οποίοι συντόνισαν την δράση τους, πέρα από πολιτικές «πρωτοπορίες » και κομματικές παρωπίδες, κάτω από κοινά αιτήματα όπως: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», «Δημοκρατία», «Κάτω η χούντα», ««Ενας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος λαός», «Εξουσία στο λαό», «Εργάτες, αγρότες, φοιτητές».
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν μεμονωμένα πρόσωπα που εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους σε αυτήν την εξέγερση με βουλευτικές και υπουργικές θέσεις. Ήταν το πλήθος των «ανώνυμων» ανθρώπων οι οποίοι αγωνίστηκαν και σύνεχίζουν να αγωνίζονται και σήμερα ενεργά, διεκδικώντας αυτά για τα οποία η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έδωσε οριστική λύση, όπως η Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι μια επέτειος μουσειακού χαρακτήρα, δεν είναι πανηγύρι των κομματικών νεολαιών, δεν είναι πασαρέλα πολιτικών που έρχονται για την απόδοση στεφάνων κάτω από το άγρυπνο βλέμα των τηλεοπτικών καμερών και δεν είναι άλλη μια αργία από τις τόσες πολλές που έχουμε μέσα στο έτος. Είναι η διατήρηση της συλλογικής ιστορικής μας μνήμης, είναι η επικαιροποίηση του μηνύματος του Πολυτεχνείου, είναι η σύνδεση των αγώνων της γενιάς του Πολυτεχνείου με τους αγώνες της σημερινής γενιάς για ίδια πολλές φορές αιτήματα.
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΣΗΜΕΡΑ
Τριαντα πέντε χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο ζει ακόμα μέσα στους αγώνες και τα κινήματα της εποχής μας. Οι αγώνες για μια δημόσια και δωρεάν παιδεία (το διαχρονικό αυτό αίτημα που αποτέλεσε σύμβολο της γενιάς του Πολυτεχνείου), για ένα ποιοτικό εκπαιδευτικό σύστημα και για αύξηση της χρηματοδότησης στην παιδεία μεταφέρουν στο σήμερα τα αιτήματα της εποχής. Αρκεί μόνο να θυμίσουμε ότι στη Νομική οι φοιτητές οι οποίοι κατέβηκαν στη συνέχεια στο Πολυτεχνείο σημαίνοντας ουσιαστικά την έναρξη της εξέγερσης έιχαν προηγουμένως εγκρίνει δύο ψηφισμάτα που είχαν ως αιτήματα: «την καταδίκη των αντιδημοκρατικών μέτρων για τις φοιτητικές εκλογές, αιτήματα για εκδημοκρατισμό, 20% για την Παιδεία».
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, υπάρχουν οι βασικοί όροι για την αναβίωση του μηνύματος του Πολυτεχνείου. Σε μια περίοδο στην οποία η δημόσια και δωρεάν παιδεία δέχεται μια συστηματική και έντονη επίθεση από τις κυβερνήσεις και του χθες και του σήμερα υπάρχει χώρος για το μήνυμα του Πολυτεχνείου. Σε μια επόχη στην οποία με το πρόσχημα την οικονομικής κρίσης καταπατούνται χωρίς δεύτερη σκέψη τα οικονομικά και κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών υπάρχει χώρος για το μήνυμα του Πολυτεχνείου. Σε μια κοινωνία στην οποία είναι γενικά αποδεκτό να καταπατούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όταν πρόκειται για μετανάστες, να επιβάλλεται αστυνομοκρατία σε μια περιοχή αν πρόκειται για τα Εξάρχεια, να τοποθετούνται κάμερες παντού αν πρόκειται για τρομοκράτες, να συλλαμβάνεται και να σέρνεται στα κρατητήρια για αντίσταση κατά της αρχής ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου, όχι απλά υπάρχει χώρος αλλά επιβάλλεται η αναβίωση του μηνύματος του Πολυτεχνείου.
