Στο δρόμο του Πολυτεχνείου
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν αποτέλεσμα των ηρωικών πράξεων ορισμένων θαρραλέων ανθρώπων. Δεν είναι μια επέτειος μουσειακού χαρακτήρα, δεν είναι πανηγύρι των κομματικών νεολαιών, δεν είναι πασαρέλα πολιτικών που έρχονται για την απόδοση στεφάνων κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των τηλεοπτικών καμερών και δεν είναι άλλη μια αργία από τις τόσες πολλές που έχουμε μέσα στο έτος. Ήταν ένα μαζικό, λαϊκό κίνημα στο οποίο συμμετείχε πλήθος απλών ανθρώπων οι οποίοι αγωνίστηκαν διεκδικώντας καλύτερη ζωή.
Είναι η διατήρηση της συλλογικής ιστορικής μας μνήμης, είναι η επικαιροποίηση του μηνύματος του Πολυτεχνείου, είναι η σύνδεση των αγώνων της γενιάς του Πολυτεχνείου με τους αγώνες της σημερινής γενιάς για ίδια πολλές φορές αιτήματα όπως «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία».
Ψωμί
Στην εποχή του Μνημονίου, με την αυξανόμενη ανεργία, την διάλυση του κοινωνικού κράτους και την αποδιάρθωση των εργασιακών σχέσεων ο αγώνας για «ψωμί» μας αφορά άμεσα. Γροθιά στο στομάχι αποτελεί η πρώτη δημοσκόπηση για τις κοινωνικές συνέπειες του Μνημονίου: Σχεδόν 7 μήνες μετά τις μαζικές περικοπές αποδοχών και συντάξεων, με την ανεργία να καλπάζει πάνω απ' το 12% και τον φόβο για το αύριο να μεγεθύνεται, από έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών συνάγεται ότι 1 στους 11 κατοίκους του νομού άνω των 18 ετών, ή αναλογικά σχεδόν 400.000 άνθρωποι, ζουν στην ανέχεια και στρέφονται συχνά για βοήθεια σε ιδρύματα κοινωνικής μέριμνας, σε εκκλησίες ή σε δημόσιες υπηρεσίες αλληλεγγύης. Στο ίδρυμα Αστέγων του Δήμου Αθηναίων από 1.200 συσσίτια το 2005, έχουμε φτάσει σήμερα στα 4.500.
Παιδεία
Το επόμενο θύμα στη λίστα της κυβέρνησης του Μνημονίου φαίνεται πως είναι η παιδεία. Με τα συμβούλια διοίκησης καταργεί την συνταγματικά κατοχύρωμενη αυτοδιοίκηση των ιδρυμάτων και με την οικονομική αυτοτέλεια και την κρατική υποχρηματοδότηση οι επιχειρήσεις μπαίνουν μέσα στα πανεπιστήμια. Μια, ομολογουμένως, δίχως προηγούμενο επίθεση στην παιδεία, αφού η σημερινή μεταρρυθμιστική προσπάθεια που προαναγγέλλεται από την κ. Διαμαντοπούλου, δεν μπορεί να συγκριθεί με παλαιότερες. Ποτέ άλλοτε δεν επιχειρήθηκε η κατάργηση του συλλογικού πτυχίου ή η ολοκληρωτική κατάπνιξη της πολιτικής ζωής του πανεπιστημίου, ούτε η επιβολή διδάκτρων ήταν ποτέ τόσο κοντά. Επιπλέον, τόσο η Υπουργός Παιδείας, όσο και ο ίδιος ο πρωθυπουργός μιλάνε ξεκάθαρα για το τέλος του μαζικού πανεπιστημίου, προσπαθούν δηλαδή να πετάξουν έξω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση μεγάλο τμήμα της νεολαίας.
Ελευθερία
Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πρόλαβε να κάνει το Σύνταγμα της χώρας κουρελόχαρτο και επικαλούμενη κάποιο αόριστο «εθνικό συμφέρον» κατόρθωσε να ισοπεδώσει κεκτημένα δεκαετιών και κάθε έννοια κοινωνικού κράτους.
Έτσι, λοιπόν, θέλουν και το πανεπιστήμιο να παράγει το νέο μοντέλο εργαζόμενου που θα είναι στενά ειδικευμένος, ικανός να ανταποκριθεί ατομικά σε ένα περιβάλλον όπου απουσιάζει η συλλογική κατοχύρωση. Ο αυριανός εργαζόμενος, δηλαδή, περνώντας μέσα από ένα αυταρχικό πανεπιστήμιο να μην έχει εμπειρίες συλλογικής δράσης και αντίστασης.
Στο δρόμο του Πολυτεχνείου συναντούμε τις σύγχρονες εξεγέρσεις των νέων, όπως αυτή στη Γαλλία, όπου μαθητές διαδηλώνουν κατά δεκάδες χιλιάδες ενάντια τη διάλυση του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Το σύνθημα για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία παραμένει τρομακτικά επίκαιρο, δείχνοντας τον δρόμο για την καθημερινή μας πάλη ενάντια στην βάρβαρη επίθεση του μνημονίου στα εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα, ενάντια στη δίχως προηγούμενο εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.
Για εμάς, η αντίδραση μπορεί και πρέπει να έχει θετικό και πολύμορφο πρόταγμα. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις λογικές ανάθεσης της ΠΑΣΠ, η οποία περιορίζεται σε μια ανούσια καταγγελία των μέτρων, υιοθετώντας ένα δήθεν αγωνιστικό προφίλ ενώ στην ουσία στηρίζει την κυβερνητική πολιτική. Τη στιγμή που ΔΑΠ και ΠΑΣΠ αρνούνται να προσέλθουν στις συλλογικές διαδικασίες και το ΜΑΣ-ΚΝΕ επιμένει στις απομονωτικές και περιχαρακωτικές εμμονές του, εμείς
καλούμε το Σύλλογο Φοιτητών Α.Σ.Ο.Ε.Ε. σε Γενική Συνέλευση
Τετάρτη 10/11 ώρα 13.00 Αμφ.Α’
