Αξιολόγηση, Αξιοκρατία, Απασχολησιμότητα
Η επιλογή των παραπάνω λέξεων από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, για τα χαρακτηριστικά που θέλουν να δώσουν στα ελληνικά πανεπιστήμια μέσω των «τομών» που προωθούν, μόνο τυχαία δεν χαρακτηρίζεται. Όπως είναι εμφανές, κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί την «θετική» αύρα των παραπάνω λέξεων.
* Ποιος φοιτητής δεν θέλει να αξιολογείται ο καθηγητής του;
* Ποιος δεν θέλει να υπάρχει αξιοκρατία και διαφάνεια εντός του πανεπιστημίου;
* Ποιος δεν θέλει να βρει εύκολα και γρήγορα δουλειά;
Κανένας… Αλλά το περιεχόμενο που έχουν δώσει σε αυτές τις λέξεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αλλά και ΔΑΠ-ΠΑΣΠ είναι τουλάχιστον αστείο. Γιατί το κάθε πανεπιστήμιο έχει τόσο αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες ελέγχου μέσω της Γενικής Συνέλευσης του Φοιτητικού Συλλόγου της ΑΣΟΕΕ όσο και έμμεσης δημοκρατίας μέσω των οργάνων συνδιοίκησης του πανεπιστημίου. Απλά, ΔΑΠ-ΠΑΣΠ έχουν επιλέξει να απαξιώνουν αυτές τις διαδικασίες και να βλέπουν τα όργανα συνδιοίκησης ως «κουτί συλλογής ανούσιων αιτημάτων». Έτσι αποπροσανατολίζουν τους φοιτητές και τους βάζουν σε ρόλο θεατή των δρώμενων του πανεπιστημίου.
ΔΑΠ : Σταθερά εναντίον του πανεπιστημίου
Η ΔΑΠ, αλλά και η ΔΑΠ ΑΣΟΕΕ όντας στην «πρωτοπορία», έχουν πάρει θέση τα τελευταία χρόνια για την αξιολόγηση των πανεπιστημίων και την ισοτίμηση των τίτλων τους με εκείνων των ΚΕΣ (ΙΕΚ, ιδιωτικά κολλέγια κλπ). Από την πρώτη στιγμή η ΔΑΠ τάχθηκε υπέρ της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, που προσπάθησε να προωθήσει η ΝΔ μέσω νόμων, και πιο συγκεκριμένα με τον νόμο για την αξιολόγησης το 2005 αλλά κα με τον «νόμο-πλαίσιο» το 2006. Προσπαθεί τώρα μέσω των αιτημάτων της στα όργανα συνδιοίκησης, θέλοντας να μας πείσει για την πρωτοπορία της, να εφαρμοστεί ο νόμος για την αξιολόγηση, ο οποίος έχει μείνει ανενεργός από το 2005. Με αυτό τον τρόπο, μετατρέπουν τα πανεπιστήμια σε «βιομηχανίες κοπής ακαδημαϊκών τίτλων», σύμφωνα πάντα με τις ανάγκες των εργοδοτών. Γιατί όταν μιλάνε για αξιολόγηση εννοούν εμπορευματοποίηση των πανεπιστημιακών τίτλων, αφού η «υποτιθέμενη» αξιολόγηση θα γίνεται σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και από στελέχη επιχειρήσεων. Τα, δε, προγράμματα σπουδών αναδιαρθρώνονται με σκοπό οι φοιτητές να λαμβάνουν γνώση αναλώσιμη και επιφανειακή, στα μέτρα των επιχειρήσεων. Τέλος, να θυμηθούμε ότι η αξιολόγηση αποτελεί έναν εκβιαστικό μέσω συμμόρφωσης των ιδρυμάτων με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αφού συνδέει τη χρηματοδότησή τους με αυτή.
ΠΑΣΠ : 2η στους αγώνες, 2η και στην αξιολόγηση…
Η ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ αφού πρώτα σύρθηκε στις κινητοποιήσεις του 2006 και του 2007 και ήταν απούσα τον Δεκέμβρη που μας πέρασε, τώρα σύρεται στο «χορό της αξιολόγησης» που έχει ανοίξει εδώ και καιρό η ΔΑΠ. Η ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ πάει όπου «φυσάει ο άνεμος». Από τη μια, στα ενωτικά και αγωνιστικά πλαίσια του 2006 και του 2007 έλεγε «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ» και τώρα, προωθεί την αξιολόγηση με «ακαδημαϊκά κριτήρια» μέσω ερωτηματολογίων, στο ΛΟΧΡΗ και στην ΟΔΕ. Βέβαια, τα ακαδημαϊκά κριτήρια που βάζουν ως προϋπόθεση για να δεχθούν την αξιολόγηση εντός του πανεπιστημίου, κανείς δεν τα έχει καταλάβει και ούτε πρόκειται. Τα, δε, ερωτηματολόγια είναι αμφιβόλου ποιότητας και σε τμήματα όπου υπάρχουν χρόνια τέτοιες διαδικασίες (π.χ. ΔΕΤ), η εμπειρία έχει δείξει ότι δεν προσφέρουν τίποτα. Επιπλέον, με αυτό τον τρόπο θέλουν να απαξιώσουν τις διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου (βλ. γενικές συνελεύσεις), να βάλλουν τους φοιτητές σε ρόλο θεατή ενδυναμώνοντας έτσι τις πελατειακές τους σχέσεις(που χρόνια τώρα καλά κρατούν) και να μπορούν οι ίδιοι να εμφανίζονται ως «αυτόκλητοι μεσσίες», που ως δια μαγείας λύνουν τα προβλήματα του φοιτητικού κόσμου με «φτηνά» αιτήματα στης Γενικές Συνελεύσεις των τμημάτων. Γιατί μέσω των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών των ΓΣ μπορεί να διενεργηθεί ο πραγματικός έλεγχος του πανεπιστημίου και ο ουσιαστικός διάλογος για τα προβλήματα του φοιτητικού κόσμου με ταυτόχρονη αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης. Αλλά η απάντηση μας πρέπει να άμεση και δυναμική. Πρέπει να σπάσουμε την πελατειακή λογική που διαπνέει κάθε κίνηση των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ και να καταλάβουν ότι ρόλος του φοιτητή δεν είναι διακοσμητικός εντός του πανεπιστημίου. Γιατί όποτε λειτουργήσαμε με αυτόν τον τρόπο και ήμασταν δυναμικά παρόντες στις εξελίξεις (ο Δεκέμβρης δεν είναι μακριά…) απαντήσαμε έμπρακτα σε όλους αυτούς τους «διαχειριστές» των ελλειμμάτων των πανεπιστημίων. Γιατί οι συλλογικές διεκδικήσεις μας έχουν αποδείξει πως είναι ο μόνος τρόπος να απαντήσουμε σε νόμους και διατάγματα που πλήττουν κεκτημένα δικαιώματά μας. Γι’ αυτά παλεύουμε και γι’ αυτά αγωνιούμε…. Και τελικά απ’ ότι φαίνεται μερικοί ανησυχούν.
